NILE

[Kraft]

Wokale nawiązują stylem do tego co rzeźbili na Festivals Of Atonement, a nawet wcześniej, na Worship The Animal i pozostałych demosach. Niezwykle udany zabieg - pobudza, urozmaica bulgot znany z poprzedniczek. Dobrze to robi utworom. Podobnie jak zarzucenie samplowania czego popadnie i wciskania tego gdzie popadnie, co z czasem cholernie razi na Whom The Gods Detest. Większość wschodnich motywów została po prostu przełożona na gitary, słychać ogrom pracy w to włożony. Momentami, przy zawijasach z Supreme Humanism czy The Inevitable zbieram szczękę z podłogi. Chapeau bas, świadectwo wielkiej klasy. Do łba by mi nie przyszło że klecili materiał na odpierdol. Eksplorują tereny, na których jeszcze nie byli. Nie słyszę spinki, nie słyszę by szli z kimś na wyścig. Jest więcej klimacenia, więcej koronkowych zagrywek, i fakt - mniej brutalności. Nie mam problemu z krytycznymi komentami, rozumiem że mogli się znudzić, ale dla fanów pozycja obowiązkowa, bo zwyczajnie najlepsza jaką wypluli po In Their Darkened Shrines.

[mad]

Trotzkim, który nawet na Cannibal Corpse, którego nie lubi potrafi znaleźć czas na 10 przesłuchań.

Juz to widze.

Przecież Trotzki słucha tylko singli tych zespołów, które nie lubi.

[dr Kill]

Nie mam problemu z krytycznymi komentami, rozumiem że mogli się znudzić, ale dla fanów pozycja obowiązkowa, bo zwyczajnie najlepsza jaką wypluli po In Their Darkened Shrines.

Coś średnio chce mi się wierzyć, że nówka jest lepsza od "Annihilation Of The Wicked".

[longinus696]

A ja mogę uwierzyć, bo "Annihilation of the Wicked" to najsłabszy Nile.

[Kraft]

Coś średnio chce mi się wierzyć, że nówka jest lepsza od "Annihilation Of The Wicked".

Na Annihilation grali już zgranymi kartami. Jeszcze bardziej naprężyli muskuły, podpicowali brzmienie i sukces komercyjny był. At The Gates jest bardziej wyrafinowana, poszukująca, zwyczajnie ciekawsza, ale przy tym wymaga większego skupienia. Pasuje mi tu za przykład Ulcerate z Destroyers, bo dokonali zmian w podobnym duchu względem EiF. Był kwik o odświeżenie formuły? No to jest. Moim zdaniem klasowe.

[Kraft]

Taki zabieg przypomina mi zagrywki kapel folk black metalowych.

A ile kapel bm nie zakorzenionych w folku mógłbyś wymienić?

[Kraft]

Mogą być kapele folk metalowe. Lepiej?

Nie bardzo. Takie kapele kojarzą mi się z lekkim i zwiewnym plumkaniem pod biesiadę zakrapianą browarem i w zasadzie tylko z tym. Jakoś nie mam podobnych skojarzeń słuchając Nile.

[Nerwowy]

Nie mam żadnej pozycji tej kapelki w swoich zbiorach i raczej nadal to się nie zmieni...

A to błąd. Debiut powinieneś mieć. Dema możesz olać, ale debiut jest wart posiadania. Nawet John McIncantee polecał ich zaraz po wydaniu "Diabolical Conquest". On wie co dobre.

A ja właśnie za najlepszą uważam ich zupełnie wczesną twórczość skompilowaną na In the Beginning. Debiut oczywiście również wyborny.

[DCI Hunt]

Większość wschodnich motywów została po prostu przełożona na gitary, słychać ogrom pracy w to włożony. .

Zachęcający fragment. Musze sobie w końcu kupić 1 i 2, bo nie słuchałem od lat, ale zapamiętałem jako naprawdę dobre płyty. Z późniejszych płyt coś słyszałem, ale tylko po łebkach. Nie ukrywam, że zbyt wiele czasu im nie poświęciłem, ale ilekroć coś zapuściłem to jakoś mnie nie porywało.

[Mort]

Nie mam żadnej pozycji tej kapelki w swoich zbiorach i raczej nadal to się nie zmieni...

Dema możesz olać

Nie możesz bo są zajebiste. Razem z jedynką i dwójką to najlepsze co zrobili.

[Castor]

.... i trójką. ;)

Nie mam żadnej pozycji tej kapelki w swoich zbiorach i raczej nadal to się nie zmieni...

A to błąd. Debiut powinieneś mieć. Dema możesz olać, ale debiut jest wart posiadania. Nawet John McIncantee polecał ich zaraz po wydaniu "Diabolical Conquest". On wie co dobre.

A ja właśnie za najlepszą uważam ich zupełnie wczesną twórczość skompilowaną na In the Beginning. Debiut oczywiście również wyborny.

Potwierdzam. Zarówno debiut jak i "In the Beginning" to płyty warte uwagi. Od siebie dodam, że również drugi oraz trzeci album też warto znać. Kolejne płyty są kierowane tylko i wyłącznie do ich zagorzałych fanów. Można się nimi zainteresować, bo mają mocne momenty, ale to już nie to samo, co na pierwszych trzech. Tak bym to widział.

[Self]

No i Castor mnie ubiegł, jakbym siebie czytał. ;) Może poza tym, że uwielbiam Those i nie uważam, że tylko "ma momenty". Takich skrajnych opinii to dawno na temat nowej płyty nie czytałem, trzeba w końcu będzie toto obadać.

[Nasum]

A to dowodzi że coś w ich muzyce ruszyło, wspominany i oczekiwany powiew świeżości, nowe horyzonty czy nowe rozwiązania: zwał jak zwał, ale gdyby nagrali płytę podobną do ostatniej to pewnie przeszłaby bez echa. Do jednych trafiło, inni są zniesmaczeni. Lubię takie płyty.

[ultravox]

Ciekawe, że w przypadku Nile wiele osób przy okazji kolejnej płyty oczekuje zmian i powiewu świeżości, a takiego Incantation nikt się nie czepia, że od lat jadą według tego samego schematu i jedyne, czym różnią się ich płyty to brzmienie.

[Maleficio]

Te bębny na nowym Nile to chyba komputer nie? A jeżeli nie to są mocno korygowane

[est]

Świetna płyta, bardzo mi się podoba. Klimatem chwilami przypomina mi Nocturnus

Przypomniałeś mi, że tak chyba nawet reklamowano ich debiut, tzn. nazywając Nile następcami Nocturnus. Jestem w trakcie pierwszego odsłuchu.

[est]

Nosz kurde, dobre ci to nowe Nile. Momentami nawet zaskakująco. Parę riffow wkręciło mi się już nieźle w beret. Jak chociażby ten melodyjny początek Supreme Humanism of Megalomania czy początek siódmego kawałka, który ma zajebiście długi tytuł. Perkusja tak jakoś dziwnie cyka, ale w przypadku takiej muzyki to żadne zaskoczenie, chyba nie wypada zrobić inaczej brzmiących garów w dzisiejszych czasach, przez co wiele zespołów traci. Zresztą mam wrażenie, że ta płyta mimo wszystko jest kierowana do tych, którzy mniej więcej orientują się czego można się po Nile spodziewać. To Nile jaki znacie od lat, żadnych mielizn, o których była mowa w tym temacie, nie znajdziecie. Możecie żeglować na pamięć:)

[Kraft]

Te bębny na nowym Nile to chyba komputer nie? A jeżeli nie to są mocno korygowane

Perkusja tak jakoś dziwnie cyka, ale w przypadku takiej muzyki to żadne zaskoczenie

http://www.youtube.com/watch?v=gYgSew0xWCw
Brzmi to podobnie na płycie. Problem leży chyba gdzie indziej. Przy tej szybkości nie ma bata, tracisz część mocy. Także blasty nie będą miały takiego "strzała" jak u Smitha, Sandovala czy Mazurkiewicza.

[est]

Czyli, że im szybciej tym słabiej?

[Kraft]

Raczej. Chyba że strigerujesz werbel, ale Kollias tego nie robi.