Po prostu JAZZ!

[Harlequin]

Litewska No Business wypluwa kilka dni temu 5 nowych wydalnictw, m.in Brotzmann/Kondo/Toyozumi czy koncertówke Karen Borcy w trio/kwartecie/kwintecie, ale moim zdaniem na szczególną uwagę zasługuje ten album:



Tutaj nie ma co zbierać, żydowskie i klezmerskie wibracje przemycone w nienachalnej, ale dalekiej od sennej narracji serwowanej przez wytrawnych instrumentalistów. Płyta pełna smaczków, fenomenalnej kohabitacji i ogromnej świadomości tego co cche się zagrać. Pók co mój tegoroczny faworyt jeśli chodzi o jazzowe poletko.

[Harlequin]

Bardzo ciekawy projekt z bardzo róznorodną muzyką - od ambientu, przez chamber jazz, postrock, po free. W składzie m.in Zoh Amba oraz Shahzad Ismaily. Cłościowo zaskakująco spójny.

A tu archwalny koncert z lat 90., skład morderstwo, wykonanie morderstwo:. Dzis premiera, całość w wypożyczalniach:

[Harlequin]

Szwedzki kwartet pod batutą trębacza Gorana Kajfesa z Berthlingiem (Fire!) w składzie. Transowe, oszczędne, ale niekoniecznie minimalistyczne, nieco systetyczne w teksturze i tropikalne w rytmice. Bogactwo melodii i dobrych motywów jest tu prima sort.

[Harlequin]

Bardzo przyjemny albumie z Wojtkiem Mazolewskim na baie. Sporo współczesnej, brytyjskiej sceny tu słychać, sporo bardziej współczesnych, nieco elektronicznych tekstur, zabawy brzmieniem, łapania przetrzeni. Nice.

[Harlequin]

Bardzo sympatyczne nagranie z Amsterdamu z Keefem Jacksonem (Sax, klarnet) i Frankiem Rosalym (gary). Zupełnie jakby przenieść się w czasie z 70 lat i wrzucić w to szczypte nienachalnego free impro. Może i nic wybitnego, ale bardzo przyjemne nagranie.

[Harlequin]

Bardzo tęgi free jazz, który nie boi się elektroniki i hip-hopu. Mette Rasmussen pozazdrościła Steve'owi Lehmanowi, Keirowi Neuringerowi i Shabace Hutchingsowi. Fani SONS OF KEMET, IRREVERSIBLE ENTANGLEMENTS czy SELEBEYONE powinni obadać

[Harlequin]

Świetna płyta od meksykanki, spiritual jazz podbarwiany dużą dawką latynoamerykańskiego rytmizowania, miejscami gęsty, ale nie przekraczający granicy agresywnego free.

[Harlequin]

Prawie rok czekania na kolejne wydawnictwo z serii The Bridge Sessions. Dużo elektroniku, pisków, trzasków i zgrzytów, na to wszystko oszczędne, zgryźliwe saksofony, szczypta pianina i skrzypiec. Nie ma lipy!

[Harlequin]

Mette Rasmussen znów w natarciu. Saksofonistce towarzyszą pianista Craig taborn oraz pałker Ches Smith. Zwięzły, ognisty free. Miód!

[Harlequin]

Gustafsson wkrzesił AALY Trio i od razu cios w ryj. Jeden z lepszych free jazzów tego roku.

[Wasyl]

Musowo wysłuchać

[HCDamage]

Mnie zawsze zastanawiało jak muzycy Jazzowi grają na koncertach te wygibasy muzyczne i pamiętają jak grać na żywca to co powstało w studio. Oczywiście szacunek za taką pamięć co do nut. No chyba że wszyscy grają dokładnie to co jest na kartce w postaci takich dźwięków. Nie moja bajka ale czysta ciekawość.

[Harlequin]

Mnie zawsze zastanawiało jak muzycy Jazzowi grają na koncertach te wygibasy muzyczne i pamiętają jak grać na żywca to co powstało w studio. Oczywiście szacunek za taką pamięć co do nut. No chyba że wszyscy grają dokładnie to co jest na kartce w postaci takich dźwięków. Nie moja bajka ale czysta ciekawość.

Weź pod uwagę, że spora część jazzu to muzyka improwizowana. A w tym improwizowanym jazzie często jest tak, że na płytach zamieszczają jakies "alternate take", które czasem różnią się od pierwowzoru

[HCDamage]

Tak myślałem że w tym musi być jakaś improwizacja no bo jak inaczej, no ni chuja. Dla mnie już kosmosem jest twórczość Dream Theater i to co wyczyniają na gitarach, chociaż nie moja bajka ale mój mózg by nie ogarnął takiego miotania nutami jak właśnie DT. Może jak bym grał na gitarze cokolwiek jakoś inaczej bym to określił no ale mój jedyny kontakt z gitarą (pudło) to było "założenie" jej koledze na głowę. Dawne i piękne czasy, a było to na koncercie Aion o ile dobrze pamiętam.

[WaszJudasz]

Mnie zawsze zastanawiało jak muzycy Jazzowi grają na koncertach te wygibasy muzyczne i pamiętają jak grać na żywca to co powstało w studio.

Oni akurat bardzo mało mają do zapamiętania, bo stałym elementem jest przeważnie tylko temat, czyli główny riff, reszta to granie wedle stylu i improwizacja

Chociaż czytałem, że np. u Monka ekipa miała problem, żeby unisono zagrać równo to:



Ciekawostka: bodaj Ravel powiedział kiedyś, że według niego muzycy jazzowi grają lepiej, niż ci zatrudniani w filharmoniach, ale jednocześnie on by ich nie zatrudnił, bo by im krzywdę zrobił.