Wypada więc zmienić ten stan rzeczy.
Zespół dość młody, lecz już sprawdzony w boju - wydaje się też, że krzepnący w formie obranej stylistyki, parający się i parujący z metalem śmierci. Na koncie dwie duże płyty (Dreams of Dysphoria z 2022 r. i tegoroczna [In His Blood[/i] - obie obiektywne co najmniej dobre, subiektywnie zaś znakomite) oraz nieliczne pomniejsze wydawnictwa. Doświadczenie sceniczne coraz większe, zważywszy że do niedawna zespół rzadko wychylał nos poza Wielką Brytanię (do 2025 r. raptem dwie zagraniczne sztuki, o ile dobrze szukam) - ale mają już za sobą jedną wizytę w Najjaśniejszej Rzeczpospolitej w postaci występu na ostatniej edycji Summer Dying Loud w Aleksandrowie Łódzkim (swoją drogą, jednego z lepszych na tegorocznej odsłonie festiwalu).
Contraband niby fajny, ale to dla mnie jakieś nieporozumienie. Jakiś punkowy taki i w ogóle niemetalowy. Immersion - najlepszy na płycie i znowu death metal z posmakiem Blood Incantation i Satyriconowego Mental Mercury. No Longer Human to jakby bardziej black metal. Też trochę od czapy. I ogólnie nie mówię, że to jest zła płyta, jest dobra, fajna do wrzucenia na ruszt od czasu do czasu, ale jestem daleki od zachwytów nad nią. Chyba zbyt duży rollercoaster we mnie powoduje. Myślę, że zamiast przeplatać kawałki, powinni je podzielić następująco: In His Blood, Stress Positions, Flesh Parade, Immersion, No Longer Human, Contraband, Public Humiliation, Hunger. Naturalniej by to wyszło.