NILE

[Deathhammer66]

Ostatni album jest fajny, na pewno słucham go częściej niż "Ithyphallic" czy "Those...". To ich chyba najbardziej przebojowa płyta. Denerwuje tylko brzmienie.

[mad]

Nie lubię ostatniego albumu. Za to "Ithyphallic" i "Those..." uwielbiam. Każdy ma swój gust jak widać...

[Self]

Serio ktoś w ogóle słucha tego zespołu powyżej trzeciego albumu?

Czwórka też jest wysoce słuchalna, o ile się lubi taką wysokooktanową nasterydowaną sieczkę oczywiście. Poza tym na Those Whom The Gods Detest jest kilka wyjebanych numerów, zresztą nie jestem pewien która z tych płyt (tzn Anihillation czy Those) jest lepsza. Ithyphallic i At The Gates of cośtam to faktycznie rzeczy dla pasjonatów egipskiej mielonki, ale o ile łyka się cała konwencję - mi np bardzo ona pasje - to również można posłuchać. Ithyphallic jest bardzo "filmowa" w klimacie. Oczywiście jest to klimat taki jak "Mumia" z 1999 roku, ale właściwie co z tego, nie samym kawiorem człowiek żyje, kebaba też fajnie zjeść.

Ostatni album jest natomiast raczej na pewno najsłabszą produkcją NILE - acz musiałbym sobie powtórzyć, może coś się zmieniło - i mam nadzieję, że się trochę odkują.

No no, jakbym siebie czytał. Może poza tym, że nieco bardziej cenię Those.

Niestety to se ne vrati prawdopodobnie i może jestem czarnowidzem, ale przewiduję siermiężnego klocka na poziomie ostatniego albumu. Tu zresztą też musiałbym sobie powtórzyć, żeby się upewnić, czy ostatnia płyta rzeczywiście jest taka, jak ją pamiętam, ale prawdę mówiąc nie chce mi się i wolę posłuchać czegokolwiek innego z ich stajni.

[Nasum]

18 maja anno domini ukaże się debiutancka płyta Georga Colliasa - Invictus.

Pamiętacie te kawałki które nagrywał jako instruktaż dla perkusistów? No więc chyba na tyle spodobały się gawiedzi, że domagali się długo i jak widać skutecznie, bo te kilka kawałków przerodziło się w pełnowymiarowy album. Ja tam narzekać nie mam zamiaru, choć brzmi to jak mnóstwo innych kapel z nurtu death metal, to jednak z miłą chęcia posłucham co też tam nagrał.

Tutaj okładka:




Aha, płytę wyda Season of Mist.

[Heretyk]

Serio ktoś w ogóle słucha tego zespołu powyżej trzeciego albumu?

a niby czemu nie? mi tylko ostatnia nie do końca pasuje

[Plagueis]

18 maja anno domini ukaże się debiutancka płyta Georga Colliasa - Invictus.

Pamiętacie te kawałki które nagrywał jako instruktaż dla perkusistów? No więc chyba na tyle spodobały się gawiedzi, że domagali się długo i jak widać skutecznie, bo te kilka kawałków przerodziło się w pełnowymiarowy album. Ja tam narzekać nie mam zamiaru, choć brzmi to jak mnóstwo innych kapel z nurtu death metal, to jednak z miłą chęcia posłucham co też tam nagrał.

" onclick="window.open(this.href);return false;

Trochę Nile, trochę Behemoth, sporo melodii i przyjemny klimacik; słucha się bardzo dobrze.

[kenediusze]

Trochę Nile, trochę Behemoth, sporo melodii i przyjemny klimacik; słucha się bardzo dobrze.

Dużo lepiej niż ostatniego NILE :D
I dużo lepiej niż ostatniego BEHEHEHE, fajne. Taki kotlet-deathmetal ale mi się całkiem podoba.

Posłuchałem sobie dzisiaj At The Gates Of Sethu i potwierdzam sam sobie, że to najsłabszy NILE, bardzo cienki materiał. Jest maksymalnie nijaki, no niby słychać, kto to gra, ale odróżnienie od siebie dwóch kawałków zakrawa na cud. Sporadycznie fajne riffy się trafiają, ale rzadko, każdy numer jest pozbawiony jakiejś sensownej myśli przewodniej. Takie pitolenie nie wiadomo po co, położone dodatkowo przez koszmarny dźwięk - jest to tak przejrzyste, czyste, plastikowe że chociaż słychać wyraźnie każdy dźwięk, to nie ma w ogóle ciężaru jaki powinien być. Te piłujące gitary są raczej śmieszne. Ogólnie kiepsko (4/10), produkt nilopodobny a nie to za co rzeczony zespół sobie cenię.

[Plagueis]

Dużo lepiej niż ostatniego NILE :D
I dużo lepiej niż ostatniego BEHEHEHE

Mi osobiście obie płyty w/w bardzo się podobają, więc "Invictus" raczej nie będzie miał do nich startu. Granie podobne, ale tu słyszę większe pokłady przebojowości, a to niekoniecznie jest atutem.

fajne. Taki kotlet-deathmetal

Zgadza się. Raczej do posłuchania w ramach relaksu między kolejnymi odsłuchami Mitochondrion czy innego Portal. ;)

Posłuchałem sobie dzisiaj At The Gates Of Sethu i potwierdzam sam sobie, że to najsłabszy NILE, bardzo cienki materiał. Jest maksymalnie nijaki, no niby słychać, kto to gra, ale odróżnienie od siebie dwóch kawałków zakrawa na cud. Sporadycznie fajne riffy się trafiają, ale rzadko, każdy numer jest pozbawiony jakiejś sensownej myśli przewodniej. Takie pitolenie nie wiadomo po co, położone dodatkowo przez koszmarny dźwięk - jest to tak przejrzyste, czyste, plastikowe że chociaż słychać wyraźnie każdy dźwięk, to nie ma w ogóle ciężaru jaki powinien być. Te piłujące gitary są raczej śmieszne. Ogólnie kiepsko (4/10), produkt nilopodobny a nie to za co rzeczony zespół sobie cenię.

Zauważyłem, że ten album Nile nie został zbyt ciepło przyjęty przez ludzi, a przecież to bardzo dobry krążek i nie zgodzę się z tym, że "każdy numer jest pozbawiony jakiejś sensownej myśli przewodniej" i w dodatku jest to "pitolenie nie wiadomo po co, położone dodatkowo przez koszmarny dźwięk". Dla mnie ten krążek brzmi bardziej "organicznie" niż trzy poprzednie, a stwierdzenie, że "odróżnienie od siebie dwóch kawałków zakrawa na cud" odniósłbym raczej do "Annihilation of the Wicked" niż tej płyty. No ale każdy słyszy inaczej, więc piany bić nie będziemy. ;)

[AroHien]

Serio ktoś w ogóle słucha tego zespołu powyżej trzeciego albumu?

a niby czemu nie? mi tylko ostatnia nie do końca pasuje

Własnie. Mam tylko nadzieje, ze ostatni album jest wypadkiem przy pracy i najnowszy wróci na odpowiedni, dla nich, poziom.

[hcpig]

a niby czemu nie? mi tylko ostatnia nie do końca pasuje

'Formuła się wyczerpała'. Dla mnie ideałem jest jedynka, dwójka niewiele słabsza, trójka już trochę za bardzo skręt w stronę sterylnego DM (chociaż dalej jest zajebiście, taki 'Unas...' miażdży) a potem to już wtórność na maxa i wyrobnictwo.

[KAKAESIAK]

jeszcze czwórka jest całkiem fajna

[Deathhammer66]

Dla mnie to wygląda tak:

trójka = dwójka > jedynka = czwórka > ATGOS > I = Those...

przy czym nie uważam, że Ithyphallic czy Those... są jakimiś słabszymi płytami, ale jakoś najmniej do nich wracam...

[Self]

a niby czemu nie? mi tylko ostatnia nie do końca pasuje

'Formuła się wyczerpała'. Dla mnie ideałem jest jedynka, dwójka niewiele słabsza, trójka już trochę za bardzo skręt w stronę sterylnego DM (chociaż dalej jest zajebiście, taki 'Unas...' miażdży) a potem to już wtórność na maxa i wyrobnictwo.

Rozumię zarzuty, aczkolwiek muszę w tej kwestii bronić Those Whom the Gods Detest, bowiem na tej płycie udało się chłopcom zajebiście odświeżyć tę nieco już zatęchłą formułę, jaką zaprezentowali na Ityphallic. Tzn. ty pewnie i tak będziesz marudzić, że to już nie to, że nudy i chujowe 2/10, ale ja ten album bardzo lubię i stawiam w zasadzie tuż za genialną trójką, mniej więcej na równi z dwójką (do debiutu nie mogę się w pełni przekonać, wiem, szejm on mi). Na Annihillation niby też "klimat nie ten", ale niezwykle sprawna i diablo precyzyjna napierdalanina niweluje te braki i słuchanie tej płyty dalej sprawia mi mnóstwo radochy.

Szkoda tylko, że na ostatniej znowu coś się zepsuło.

[Nasum]

Problem ostatniej płyty to brzmienie, które nijak nie pasuje. Przyzwyczaiłem się , że każda płyta Nile brzmi co najmniej dobrze, że można wychwycić wszystkie te gitarowe niuanse, jest czysto i sterylnie, a tu zonk! Bo same utwory jako takie, nie są znów takie nie do rozpoznania, nie do odróżnienia, są ciekawe, tylko kładzie to wszystko produkcja tego albumu.

A co do debiutanckiego albumu Kolliasa - mimo że to taki kotlet death metal, nic odkrywczego, kompletnie nie oryginalnego, to tak się cieszę, bo te kawałki które umieścił w sieci swego czasu jako instruktaż, bardzo mi spasowały, słucha się tego dość przyjemnie, a o to właśnie chodzi.

[kenediusze]

Myślę, że nawet na gruncie oklepanej formuły da się wciąż nagrywać rzeczy na poziomie, już były takie kapele co to udowadniały, w death metalu i nie tylko. Ba, samo NILE pokazało że może, Those to jest bardzo spoko płyta o dziwo. Właśnie leci. Niektóre kawałki powinny się spokojnie łapać do kanonu tej kapeli, jak zajebisty otwieracz czy 4th Arra of Dagon (ARRA ARRA ARRA DAGON DAGON DAGON, hicior), czego o kawałkach z piątki czy siódemki powiedzieć się IMO nie da.
Nic to, się okaże w czerwcu co z tego wszystkiego wyniknie. Albo nie wyniknie.

Bo same utwory jako takie, nie są znów takie nie do rozpoznania, nie do odróżnienia, są ciekawe, tylko kładzie to wszystko produkcja tego albumu.

No nie wiem, puścić ten album na chybił trafił w dowolnym momencie i wszystko brzmi dokładnie tak samo (no dobra, ktoś złośliwy może postawić te zarzut i poprzednim albumom Nilu :D ). Chyba że się trafi na Etnomuzyczny Kanibalizm. Co do produkcji pełna zgoda, jest tragiczna. Za czysto, za dokładnie, za przejrzyście, ciężar gdzieś ginie i pierdolnięcie również. Pierdolnięcie zawsze było silną stroną NILE, intensywność ich muzyki, szczególnie na początku, była porażająca i przerażająca jednocześnie, gwałt na uszach. A to ATGOS to jakieś takie wykastrowane zupełnie.

Dla mnie to wygląda tak:

trójka = dwójka > jedynka = czwórka > ATGOS > I = Those...

przy czym nie uważam, że Ithyphallic czy Those... są jakimiś słabszymi płytami, ale jakoś najmniej do nich wracam...

Nierówności :D Aaa, zrobię sobie przelotówkę przez ich cała dyskografię żeby zobaczyć jak to wygląda, napaliłem się jak szczerbaty na suchary. Ale będzie.
Na czuja widze to tak:

1 > 3 => 2 >> 4 =>6 > 5 >>>> 7

[Nasum]

Poczekajmy do czerwca, mam nadzieję że dotarły do nich narzekania ludzi jeśli chodzi o produkcję ich ostatniego longa i teraz znów powrócą do brzmienia z którym ich kojarzyłem. A muzycznie - dziwne, ale jakoś zbyt wielkich obaw nie mam.

[Plagueis]

Myślę, że nawet na gruncie oklepanej formuły da się wciąż nagrywać rzeczy na poziomie

I dokładnie to zrobił Nile na "At the Gate of Sethu". Nawet jeżeli komuś brzmienie nie odpowiada, nie może przecież powiedzieć, że płyta jakoś drastycznie odbiega poziomem od poprzedniczek, bo trochę rozmijałoby się to z prawdą. Choć gusta gustami...

Przyzwyczaiłem się , że każda płyta Nile brzmi co najmniej dobrze, że można wychwycić wszystkie te gitarowe niuanse, jest czysto i sterylnie, a tu zonk!

Co do produkcji pełna zgoda, jest tragiczna. Za czysto, za dokładnie, za przejrzyście

No i zrozum rozum...;)

[Nasum]

Przesłuchałem dziś sobie ostatniej płyty Nile, i albo nie miałem dnia, albo jakoś słabo to wszystko brzmi. Brakuje na tej płycie pierdolnięcia, brzmienie to po prostu klapa, natomiast same utwory.... wyżyny twórcze to to nie są, nie jest źle, ale przeszkadza mi w odbiorze brak siły, wszystko wydaje sie tutaj takie sflaczałe. Może materiał nie zasłużył sobie na takie baty, ale mają w dorobku znacznie lepsze pozycje. Ta jest dobra, ale skłamałbym mówiąc że nie kręcę nosem. Nie wykluczam też możliwości, że przyjdzie dzień w którym brzmienie nie będzie mi aż tak bardzo przeszkadzać i album zyska kilka punktów.

[Harlequin]

Jeśli wracam to jedynie do "Czarnego Sedesu Zemsty". Nie ujmuję niczego umiejetnościom muzyków, ale ta cała egipska otoczka i ciagłe silenie się na egipskość coraz bardziej mnie irytuje. Podobało mi sie to w momencie wydania w/w płyty, kiedy to poznałem ten zespół. Nigdy jednak potem nie ukręcili mi już wora swoją muzyką, choć swego czasu "Those..." wybitnie mi siadła i wałkowałem ją jak Fritzl swe podopieczne. Teraz jakoś Nile widzi mi sie jako przaśna szopka starszych panów, którzy zakopali sie po uszy w tym egipskim gównie i chcą w nim tkwić. Świeże masełko z biegiem czasu zjełczało.

[kenediusze]

Myślę, że nawet na gruncie oklepanej formuły da się wciąż nagrywać rzeczy na poziomie

I dokładnie to zrobił Nile na "At the Gate of Sethu". Nawet jeżeli komuś brzmienie nie odpowiada, nie może przecież powiedzieć, że płyta jakoś drastycznie odbiega poziomem od poprzedniczek, bo trochę rozmijałoby się to z prawdą. Choć gusta gustami...

No właśnie nie, brzmienie kastruję tę muzykę, a samym utworom brakuje jakiegoś zwornika: wyrazistych riffów przede wszystkim. Jest to takie na pół gwizdka,

wszystko wydaje sie tutaj takie sflaczałe.

Kwestia gustu poniekąd, ale ta płyta jest jednak poniżej tego co można od NILE wymagać. No moich oczekiwań nie spełnia :D

Teraz jakoś Nile widzi mi sie jako przaśna szopka starszych panów, którzy zakopali sie po uszy w tym egipskim gównie i chcą w nim tkwić.

Goście wpadli w pułapkę którą sami na siebie zastawili, bo ta otoczka stanowi o tożsamości zespołu i jej odrzucenie to zaprzeczenie tego, co ich definiuje. Z kolei rozwijanie tej formuły od pewnego momentu jest nieszczególnie możliwe bo ona jest po prostu zbyt sztywna, wyczerpała się na trzecim albumie po którym nic już się nie da do niej nowego dołożyć. I nie dołożono. Więc mieli do wyboru albo ją odrzucić - i przestać być NILE które kochają fani, a to oznacza ryzyko straty zarobków :D - albo jej nie rozwijać i brnąć w egipskie gówno jak najgłębiej.
Niech sobie brną, byle tylko nie zamienili się w karykaturę samych siebie, a ostatni album wskazuje że to może nastąpić. Czego bym sobie nie życzył, bo ich mimo wszystko lubię.