Co teraz czytacie? v.2

[Triceratops]

[mistrzsardu]

Na głodówkę jak znalazł.

[DST]

Poszło dzisiaj. Zbiór krótkich opowiadań i ciekawych, poetyckich dywagacji rzuconych na papier w dość rozproszony sposób - niektóre jak zwykłe strzępki jakichś idei, które nie miały szansy wykiełkować. Było parę motywów przewodnich, które spięły całość w klamrę pod koniec, jak przewijający się w różnych postaciach wątek zachowywania organów i ciała jako metafora pisarstwa (tak to przynajmniej odebrałem), wątek przemieszczania się i podróży jako ucieczka od klasyfikacji, nazewnictwo i określanie przedmiotów jako tworzenie sztucznych podziałów w całości bytu itd. Niektóre z krótkich opowiadań bardzo intrygujące, jak to o gościu, który po amputacji nogi rozbrajał ją anatomicznie na czynniki pierwsze, czy, z tych bardzo krótkich, kosmiczny opis lotniska, który mógłby konkurować z opisami Salmana Rushdiego. Niemniej forma na tyle luźna i niedopowiedziana, że zabrakło mi spójności i zostało jednak zbyt wiele pytań na koniec.

Ja to sobie interpretowałem bardziej w kategoriach eseju operującego za pomocą fikcji niż zbioru opowiadań, tak to niezdarnie nazwijmy. Te wszystkie teksty, opowiadanka, impresje itp. łączy wspólny temat i wydaje mi się, że nie chodzi o to, żeby z nich coś kiełkowało, tylko żeby eksplorować wątek podróży jako sposobu życia i jego metafory w formie kalejdoskopowej mozaiki obrazów i motywów. I ten brak odpowiedzi i spójności wydaje mi się w pełni zamierzony i sensowny - to taka książka, co raczej stawia pytania i pokazuje różne kierunki szukania odpowiedzi, ale gdzie dojdziesz i co sobie odpowiesz, to już zadanie czytelnika. Autorka za to serwuje drogowskazy napisane po prostu świetną językowo prozą. Coś jakbyś patrzył na obrazy Boscha albo Breughla - nadziubdziane drobnych detali, które same w sobie mogłyby być obrazami, ale w całości nie chodzi o części, tylko o ich sumę i o to, co wynika z ich wzajemnego zestawienia. Świetna książka, ale mocno poza szufladkami i dość eteryczna. Łatwo się odbić, nie jest to na pewno dla każdego.

Bardzo ładnie napisane, szanuję. Fajna by z tego dyskusja wyszła face to face coś czuję

Tymczasem zacząłem:

[Wódz 10]

Claude Ollier - The Mise En Scene

Uwielbiam te francuskie klimaty Nouveau Roman, ale ta pozycja mnie trochę męczy - może przez pustynno-afyrkański klimat?

A za chwilę wejdzie Miklos Szentkuthy - Black Renaissance. Jego Marginalia on Casanova to niezły literacki kalejdoskop - nic mi z niego w głowie nie zostało, ale wrażenia estetyczne były pierwsza klasa.

[Żwirek i Muchomorek]

Uwielbiam te francuskie klimaty Nouveau Roman

Co byś polecał, żeby wejść w Nową Powieść? Robiłem dwie przymiarki i się zupełnie odbiłem, ale to było bardzo dawno temu. Czytałem "Żaluzję" Robbe-Grilleta i "Tropizmy" Nathalie Sarraute i jak lubię eksperymenty różnego rodzaju, to tu poległem całkowicie. Miałem wrażenie, że to jakiś literacki odpowiednik dodekafonii czy innego serializmu, rzeczy idące w formalnych poszukiwaniach tak daleko, że zupełnie zatracające perspektywę czytelnika mniej wyrobionego/wysublimowanego. Chociaż no nie wiem, z "Ulissesem" jakoś nie miałem problemów, bo nawet jak go czasami nie rozumiem, to przynajmniej fajnie się go czyta, a tutaj to jedno wielkie podskakiwanie na wybojach. A to króciutkie książeczki, żadne opasłe tomy.

Ale nie skreślam, bo zakładam, że mogłem źle trafić albo to był dla mnie kiepski moment w życiu na takie rzeczy. Poza tym czytałem po angielsku, może tłumaczenia były skopane. No i na pewno nie są to na pewno książki pisane po to, żeby je pożerać jak kebaba, bekać przy tym i pierdzieć potem w krzesło - ale to raczej jasne.

[wonsz]

[Sgt. Barnes]