Księża

[Heretyk]

bo mieszkasz w dużym mieście. przejedź się do jakiegoś mniejszego miasteczka, że już o wsi nie wspomnę to nie uwierzysz, w jakiej ciemnocie żyją ludzie i jakie mają poglądy :)

[Riven]

moze ;). ale cos czuje, ze tak to wyglada w wielu innych krajach, i nie doszukiwalbym sie jakiegos "czynnika polskiego". jesli daloby sie wskazac jakis jeden proces/czynnik ktory bez watpienia zdegenerowal ten kraj mentalnie, to oczywiscie bylaby to komuna - i to tez wychodzi w kontrascie z krajami, ktore czerwonego nie zaznaly.

[Heretyk]

jak wygląda sprawa za granicą nie mam pojęcia. natomiast tutaj wszystko znam z autopsji. nie jest dobrze ;)

[Kurt]

Wiesz Riven, mnie na przykład przeraża jak ograniczeni są niektórzy sędziowie czy prokuratorzy w tym kraju. To jest dopiero beton intelektualny, który za nic w świecie nie chce ewoluować. A wydawać by się mogło, że na takim stanowisku powinni być ludzie na poziomie... Także, jak zapewne ze wszystkim, wszystko zależy od jednostek; nie ma jakiejś reguły. Odpowiadając zatem na Twoje pytanie, ja znam paru ograniczonych ludzi, niestety.

[Plasfodeur]

moze ;). ale cos czuje, ze tak to wyglada w wielu innych krajach, i nie doszukiwalbym sie jakiegos "czynnika polskiego". jesli daloby sie wskazac jakis jeden proces/czynnik ktory bez watpienia zdegenerowal ten kraj mentalnie, to oczywiscie bylaby to komuna - i to tez wychodzi w kontrascie z krajami, ktore czerwonego nie zaznaly.

proste jak jebanie, ale każdy czuje się Gombrowiczem

[manieczki]

http://fakty.interia.pl/religia/news-wa ... Id,1449535" onclick="window.open(this.href);return false;

[Lykantrop]

Wiesz Riven, mnie na przykład przeraża jak ograniczeni są niektórzy sędziowie czy prokuratorzy w tym kraju. To jest dopiero beton intelektualny, który za nic w świecie nie chce ewoluować. A wydawać by się mogło, że na takim stanowisku powinni być ludzie na poziomie... Także, jak zapewne ze wszystkim, wszystko zależy od jednostek; nie ma jakiejś reguły. Odpowiadając zatem na Twoje pytanie, ja znam paru ograniczonych ludzi, niestety.

+1
Bardzo znamienne słowa wygłosił prof. Ziemianin na swoim jubileuszu:

Znana maksyma Tacyta brzmi: „Im bardziej chore państwo, tym więcej w nim ustaw i rozporządzeń”. Parafrazując tę maksymę, równie dobrze można powiedzieć: „Im więcej w państwie ustaw i rozporządzeń, tym bardziej chore państwo”. Problem leży jednak w tym, że nasi politycy nie wierzą w żadną z tych maksym, natomiast wierzą bezgranicznie w omnipotencję prawa, tworzą je więc bez ograniczeń

opis
Pęcznieją przeto dzienniki ustaw, zadrukowuje się tekstami prawnymi coraz więcej papieru, a efekt tego jest niewielki lub żaden, jakość ustaw jest bowiem bardzo niska, niektóre z nich zaś są zupełnie zbędne. Posłowie jednak się tym nie przejmują. Wyznają wszak zasadę: „Im więcej ustaw, tym większy powód do chwały, oznacza to bowiem, że sejm jest pracowity”.
Czas już najwyższy, by posłowie zrozumieli, że prawo nie jest lekarstwem na wszystko, przeciwnie, jego nadmiar prowadzi do patologii w zarządzaniu państwem, zwiększa koszty utrzymania aparatu państwowego, zmniejsza swobodę działania i kreatywność obywateli, premiuje konformizm, mnoży sprawy sądowe itp. Przy podejmowaniu poszczególnych decyzji prawotwórczych sejm powinien więc mieć na uwadze trafne ze wszech miar twierdzenie P.F. Druckera: „Jedną z ważnych decyzji jest niepodejmowanie żadnej decyzji”. Dobry lekarz – zdaniem tego myśliciela – nie wykonuje zbędnych operacji, skuteczny człowiek zaś nie podejmuje zbędnych decyzji („Myśli przewodnie Druckera”, Warszawa 2002).

Skończyć z patologią
Prawo jest bez wątpienia ważnym regulatorem stosunków społecznych, nie jest jednak regulatorem jedynym. Istotną rolę w życiu społecznym odgrywają także normy pozaprawne (moralne, obyczajowe, religijne, techniczne, społeczne). Nie stoi wprawdzie za tymi normami przymus państwowy, ale są one zakorzenione głęboko w świadomości obywateli, mają więc dla nich dużą siłę motywacyjną. Nie mogą przeto być pomijane ani przy tworzeniu, ani przy stosowaniu prawa. Prawo stanowione przez sejm stoi jednak nierzadko w jawnej sprzeczności z normami pozaprawnymi. Stąd też nie cieszy się uznaniem społecznym i nie jest skuteczne.
Skuteczność prawa zależy nie tylko od jego treści, lecz także od autorytetu organu prawotwórczego. Sejm polski nie cieszy się dużym autorytetem. Wskazują na to liczne badania naukowe i sondaże socjologiczne. Przyczyny tego stanu rzeczy leżą głównie w niskim poziomie kwalifikacji zawodowych i moralnych znacznej grupy posłów, kryminalnej przeszłości wielu z nich, wadliwej organizacji pracy parlamentu. Patologia ta usunięta może być tylko przez zmianę ordynacji wyborczej do Sejmu oraz nowelizację regulaminu Sejmu.
Parlament powinien być miejscem dobrze zorganizowanej, twórczej i kulturalnej pracy posłów. Polski Sejm zaś nie spełnia tych wymagań. Posłowie nie zachowują należytej dyscypliny obrad, ich przemówienia nie zmierzają z reguły do rozwiązania problemu stojącego przed Sejmem, lecz są obliczone na osiągnięcie określonego efektu medialnego, nade wszystko zaś na zdyskredytowanie przeciwnika politycznego. Trudno się przeto dziwić, że prestiż Sejmu RP jest bardzo niski.
Jednym z warunków skuteczności prawa jest jego komunikatywność. Przepis prawa jest swego rodzaju komunikatem dla adresata normy prawnej, musi więc być tak zredagowany, by jego adresat wiedział, jak ma postępować, by nie narazić się na określoną sankcję. Polskie prawo jest mało komunikatywne. Dotyczy to zwłaszcza prawa podatkowego. èródłem patologii podatkowej jest częściej złe prawo, niż zła wola podatników.
Przyczyną złego prawa jest wadliwa procedura jego tworzenia. Przedkładane przez rząd projekty ustaw nie są przez Sejm przyjmowane lub odrzucane w całości, lecz podlegają generalnym przeróbkom w komisjach sejmowych oraz na plenarnych posiedzeniach Sejmu. Po takich przeróbkach z Sejmu wychodzi na ogół typowy bubel legislacyjny, sprzeczny wewnętrznie, niezharmonizowany należycie z przepisami innych ustaw, wymagający natychmiastowych zmian. Tę patologię można zlikwidować tylko przez ustalenie i konsekwentne stosowanie nowej procedury tworzenia prawa.
Wielkie kodyfikacje okresu międzywojennego (kodeks karny, kodeks zobowiązań, kodeks handlowy) przygotowane zostały przez wybitnych legislatorów, a następnie przyjęte w całości rozporządzeniami prezydenta, a nie ustawami sejmowymi. Posłowie nie mieli więc możliwości „poprawiania” projektów tych kodyfikacji. Może dlatego właśnie przez wiele lat uznawane one były za arcydzieła sztuki prawniczej. Tego zaś nie można, niestety, powiedzieć o późniejszych kodyfikacjach czy też o innych aktach prawnych, które uchwalił Sejm.

Partyjni szkodnicy
Istotne podniesienie poziomu prawotwórstwa sejmowego możliwe będzie dopiero wtedy, gdy redagowanie ustaw należeć będzie do eksperckich zespołów legislacyjnych, a nie do posłów, komisji sejmowych i Sejmu. Zadanie Sejmu powinno sprowadzać się do przyjęcia lub odrzucenia projektu ustawy w całości. Jeżeli Sejm widzi potrzebę dokonania w projekcie określonych poprawek, projekt powinien być zwrócony zespołowi legislacyjnemu wraz z określonymi sugestiami, natomiast nie powinien być przerabiany przez posłów. Prace legislacyjne wymagają bowiem wiedzy specjalnej, której posłowie na ogół nie mają. Nie powinni więc we własnym zakresie konstruować aktów prawnych ani ich przerabiać.
Daleko idących zmian wymagają też zasady korzystania przez Sejm z pomocy ekspertów. Ekspertami sejmowymi powinny być tylko osoby niezależne politycznie, wolne od dyscypliny partyjnej, legitymujące się wysokimi kwalifikacjami zawodowymi i moralnymi. Ustawy są aktami państwowymi, a nie wewnątrzpartyjnymi. Do ich tworzenia nie powinni więc być angażowani tzw. niezależni eksperci partyjni. W praktyce zaś ekspertami sejmowymi są najczęściej partyjni koledzy posłów. Wartość wydawanych przez nich opinii jest niewielka lub żadna.
Projekty ustaw powinny być oceniane nie przez ekspertów wskazywanych przez posłów, lecz ekspertów losowanych w Kancelarii Sejmu z list branżowych. Poza tym Sejm powinien zwracać się po opinie również do właściwych branżowo instytucji naukowych. Każdy projekt ustawy powinien być obligatoryjnie przekazywany do wszystkich uniwersyteckich wydziałów prawa, by mogły one, jeżeli uznają to za celowe, złożyć swoje opinie. Ważniejsze projekty ustaw powinny być poddawane pod dyskusję publiczną.
Troska o wysoką jakość prawa jest warunkiem koniecznym jego skuteczności, nie jest jednak warunkiem wystarczającym. Żadne prawo nie działa bowiem samoczynnie, musi ono być właściwie stosowane przez organy państwa, zwłaszcza zaś przez sądy. Doświadczeni prawnicy dobrze wiedzą, że nawet zła ustawa może być skuteczna, jeżeli będzie stosowana przez dobrego sędziego. Natomiast zły sędzia nie zrobi dobrego użytku nawet z najlepszej ustawy. Stąd też daleko idących zmian wymaga nie tylko procedura tworzenia prawa, lecz także procedura jego stosowania.

Sędziowie do ocen
Przede wszystkim od kandydatów na sędziów należy wymagać nie tylko znajomości prawa, lecz także wiedzy z innych dziedzin nauki, zwłaszcza ekonomii, teorii zarządzania, rachunkowości, socjologii, psychologii, sztuki prowadzenia negocjacji itp. Prawnik, który nie ma ogólniejszego wykształcenia, lecz zna jedynie normy prawne, jest w istocie biedną istotą, nie rozumie bowiem ludzi, których problemy ma rozstrzygać. Taki prawnik nigdy nie będzie dobrym sędzią. Jeżeli nim został, powinien szybko zmienić zawód dla dobra wymiaru sprawiedliwości.
Rzeczą niezmiernie ważną jest zniesienie absolutnej gwarancji stałego zatrudnienia sędziego. Sędzia, jak każdy inny pracownik państwowy, powinien podlegać okresowym ocenom z punktu widzenia poziomu kwalifikacji zawodowych i moralnych. Oceny takie mogłyby być dokonywane przez odpowiednie składy orzekające Sądu Najwyższego. Negatywna ocena kwalifikacji zawodowych lub moralnych sędziego powinna go eliminować z zawodu. Korzyści z jego zatrudnienia są bowiem niższe niż szkody, jakie może on wyrządzić państwu wadliwymi wyrokami.
Trzeba też przeciwstawiać się kategorycznie mitowi, jakoby krytyka wyroków sądowych godziła w niezawisłość sędziowską. Niezawisłość sędziowska i krytyka wyroków sądowych to dwie różne sprawy. Niezawisłość oznacza tylko tyle, że nikt nie może nakazać sędziemu, który rozstrzyga daną sprawę, by rozstrzygnął ją w określony sposób. Natomiast krytyka wyroku jest przewidziana w samych przepisach proceduralnych. Każda ze stron ma mianowicie prawo odwołać się od wyroku do sądu drugiej (czy nawet trzeciej) instancji i kwestionować zawarte w nim rozstrzygnięcie. Poza tym wyroki poddawane są krytyce w publikacjach naukowych oraz w glosach. Nie mogą one być wolne również od krytyki prasowej. Wbrew pozorom, z faktu, że wyroki prawomocne podlegają przymusowemu wykonaniu, wcale nie wynika, że nie wolno ich krytykować. Należy jedynie dbać o to, by krytyka miała charakter rzeczowy.

[manieczki]

http://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju, ... 46897.html" onclick="window.open(this.href);return false;

[Silent_Sea]

Na ofiary księży pedofili też będą zbierać, czy pierdolą ? ... a nie - to już zrobili ...

[manieczki]

http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/ ... ligia.html" onclick="window.open(this.href);return false;

[535]

Bdb! Kolego manieczki!

W rodzinach często widać podział na światopogląd liberalny i zamknięty. Zdaniem prof. Obirka ten drugi jest kształtowany przez media katolickie. - Nie tylko Radio Maryja, ale też listy episkopatu, publicystów, którzy definiują się jako katoliccy. Oni mają postawy bardzo polaryzacyjne i fundamentalistyczne i generują grupy, które nie widzą możliwości porozumienia z innymi, a wręcz stygmatyzują innych jako niekatolików, złych katolików czy heretyków - dodał na koniec.

[Silent_Sea]

http://wiadomosci.onet.pl/trojmiasto/le ... tyku/9y39q" onclick="window.open(this.href);return false;

Pan Buczek się wkurwił abo znowu najebany ...

[manieczki]

http://www.dyplompapieski.pl/" onclick="window.open(this.href);return false;
BDB

[WaszJudasz]

Jałmużnik Papieski - cóż za imponujący tytuł :)

[manieczki]

[youtube][/youtube]

[manieczki]

wikary wchodzi mi do wanny i manipuluje kurkiem

[TheDude]

Pamiętam, że jeszcze w czasach LO pewnego razu zaszedłem na tzw. lekcję religii. Ksiądz, który prowadził lekcję był niczym Wojtek Cejrowski. Wyszczekany na max. Dziewczyny chciały go sprowokować różnymi pytaniami ale gość w ripostach był szybszy i bystrzejszy niż górski strumień. Tak czy inaczej nie zdobył sobie sympatii pośród tej gawiedzi.

[Kraft]

Fakty i Mity, niby dość rynsztokowy periodyk, ale wpadł mi w oko archiwalny numer z tekstem pt. Zdrajcy w sutannach. Od dawna miałem wątpliwości co do retoryki KK stawiającej go w pozycji obrońcy ojczyzny, wartości patriotycznych, ale to jest kurwa bomba ;)

Andrzej Olszowski
Biskup chełmiński od 1661, 1674-1677 - prymas Polski,
senator, podkanclerzy koronny. Prymasem został
w zamian za poparcie na elekcji Jana Sobieskiego
i tak przez dwa lata ociągał się z oddaniem urzędu
z którego miał duże zyski. Szkodnik, nepota,
łapówkarz - opłacany przez Francuzów, Austriaków,
Prusaków, Rosjan. Zaatakowany na sejmie przez kanclerza
litewskiego przyznał się do wzięcia łapówki od Rosji.

Hieronim Radziejowski
Ojciec Michała Radziejowskiego.
Katolicki zdrajca i intrygant, sprowadził na
Polskę potop szwedzki. Był współautorem
planów potopu szwedzkiego. W czasie najazdu
szwedzkiego był doradcą Karola Gustawa i jego
dowódców. Współautor wymierzonego przeciw
Polsce sojuszu pomiędzy Szwecją, Kozaczyzną i
Siedmiogrodem.

Michał Radziejewski
Książe biskup warminski, od 1667r. arcybiskup
gnieźnieński i prymas Polski w latach
1687-1705, senator, kardynał.
Łapówkarz - arcyzdrajca, rządny władzy.
Jako interreks ogołocił skarbiec Polski.
Trzykrotnie sprzedał koronę Polski i Litwy
(jako prymas i interrkes). Wciągnął Augusta II
(za łapówkę od Jana Reinholda Patkula) w 21-letnią
wojnę ze Szwecją, która zrujnowała Polskę a z Rosji
uczyniła potęgę, co dało wstęp do rozbiorów.
Spiskował ze Szwedami, Rosjanami, Sasami, Prusakami,
którzy u schyłku jego życia oprócz zagarnięcia jego
majątku ograbili kilka razy całą Polskę.

Krzysztof Białłozor
Kanonik wileński, zwany krwawym księdzem.
Jeden z przywódców szlachty w wojnie
domowej na Litwie przeciwko Sapiehom. Za jego
namową król zastąpił wojska litewskie wojskiem
saskim (Niemcy wyznania luterańskiego),
i doprowadził Litwę do ruiny, co skwapliwie
wykorzystał August II i wprowadził wojsko saskie
do całego kraju aby przerzucić koszty utrzymania
wojska na Polaków. Skończyło się to
konfederacją tarnogrodzką, wojną domową,
wezwaniem Rosji na rozjemcę i Sejmem Niemym pod
rosyjskimi bagnetami.

Stanisław Szembek
Biskup pomocniczy krakowski od 1690 roku,
biskup kujawski od 1700r. Prymas Polski w latach
1706-1721. Senator. W roku 1667 poparł bezprawną
elekcję Augusta II i wziął za to dużą zapłatę i
awanse oraz służył mu pomimo że ten
przekształcił Polskę w pole bitewne a Szwedzi,
Rosjanie i Sasi grabili kraj bardziej niż podczas
potopu. Z polecenia cara Piotr I ogłosił
bezkrólewie i sprawował władzę w części
okupowanej przez Rosjan.

Jan Szembek
Brat biskupa St. Szembeka.
Też agent rosyjski. W roku 1703 był
podkanclerzym, a następnie kanclerzem wielkim
koronnym. Dzięki sprytowi i zapobiegliwości
zdobył ogromny majątek, wpływami swymi
ogarnął całą koronę. Począł frondować
przeciw dworowi i wysługiwać się Moskwie. Jako
płatne narzędzie cara Piotra I Romanowa odegrał
w dziejach Polski rolę fatalną.

Krzysztof Antoni Szembek
Biskup inflancki od 1710, biskup poznański
od roku 1717, kujawski w roku 1719, arcybiskup
gnieźnieński, prymas Polski w latach 1739-1748.
Senator.
Stryjeczny brat kanclerza Jana i prymasa
Stanisława i ich protegowany. Fanatyk religijny,
jako proboszcz próbował nawracać Żydów.
Odegrał rolę w "tumulusie toruńskim" a Polacy
zyskali opinię barbarzyńców i fanatyków
religijnych, która trwa do dnia dzisjejszego.

Konstanty Felicjan Szaniawski
Od roku 1705 biskup kujawski, w latach
1720-1732 senator.
Zwolennik rządów Augusta pomimo że ten
zdobył władzę przemocą i oszustwem. W roku 1717
był jednym z organizatorów Sejmu Niemego. Polska
straciła suwerenność i stała się rosyjskim
protektoratem. Realizował politykę papieży,
którzy współpracowali z silnymi zawsze
Rosjanami, Austriakami, Sasami. Został nagrodzony
za swoje "zasługi " biskupstwem krakowskim.

Kazimierz Łubieński
Od roku 1705 biskup chełmiński, biskup
krakowski w latach 1710-1719.
Poparł wojnę północną, wywołał dwie
domowe i z Polski zrobił przydrożną karczmę
dla obcych wojsk.

Jan Aleksander Lipski
Biskup łucki od roku 1732, krakowski i
książe siewierski w latach 1732-1746, senator,
kardynał.
Zdrajca i pachołek rosyjski. W roku 1724
został podkanclerzym koronnym i prezydentem
Trybunału Koronnego. W roku 1733 wraz z biskupem
Hozjuszem dokonał zdrady stanu wspierając
zbrojną interwencję rosyjską.

Stanisław Józef Hozjusz
Biskup inflancki od roku 1720, następnie
biskup kamieniecki od roku 1722 oraz biskup
poznański w latach 1733-1738. Senator.
Zdrajca Polski, na usługach Sasów,
również rosyjski kolaborant. To za jego sprawą
papież unieważnił przysięgę sejmu
konwokacyjnego która wykluczała wybór
obcokrajowca.

Adam Stanisław Grabowski
Od 1733 roku był biskupem poznańskim,
następnie w roku 1736 został biskupem
chełmińskim i kujawskim w 1739 roku oraz
warmińskim w latach 1741-1766.
Wraz z biskupami Lipskim i Hozjuszem brał
udział w "przyspieszonej" koronacji Augusta III
Sasa pod bagnetami wojsk saskich i rosyjskich.
Spiskował jednocześnie z Sasami i Rosją nad
sposobem spacyfikowania prawowitego króla
Leszczyńskiego.

Andrzej Stanisław Załuski
Od roku 1723 biskup płocki, biskup łucki w
roku 1736 a chełmiński w roku 1739. W latach
1746-1758 biskup krakowski. Senator.
Kanclerz wielki koronny od roku 1735 do 1746
(dzięki poparciu carycy Rosji Anny). Karierę
zrobił poprzez rodzinną protekcję oraz będąc
na usługach Sasów i Rosjan. Współpracował z
Augustem III i ambasadorem rosyjskim. Był
przewodniczącym komisji ds. lustracji dóbr i
zabezpieczenia materialnego armii i pod jego
nadzorem w koszarach po 9 latach było 6 sprawnych
armat a wydatki na proch wynosiły 100 zł na rok.
Załuski, kolaborant rosyjski został pochowany w
katedrze wawelskiej.

Kajetan Ignacy Sołtyk
Od roku 1749 biskup koadiutor kijowski,
biskup kijowski w roku 1756, w roku 1759 biskup
krakowski (biskupstwo to objął dzięki przyjaźni
ze skorumpowanym ministrem związanym z
Rosją). Senator.
Przeciwnik reform - brał udział w obaleniu
reform tzw. Kodeksu Zamoyskiego, który sejm
odrzucił pod wpływem Rosji, Rzymu i polskiego
kleru. Na reformatora i lektora Akademii
Krakowskiej rzucił klątwę. Spiskowiec,
donosiciel. Zaaranżował proces o "mord rytualny"
aby wyłudzić pieniądze od Żydów (500 dukatów
i futra warte 300 dukatów za uwolnienie),
w wyniku którego na kilkudziesięciu
z nich dokonano egzekucji.

Andrzej Szołdrski
Od roku 1635 biskup przemyski, biskup
poznański w latach 1635-1650. Senator.
Był w komisji regulującej granice, w czasie
kiedy Władysław IV wraz z kilkoma senatorami
postanowili oddać Moskwie miasto i zamek Trubeck.
W Polsce nie doszło do wojny tylko dlatego że
zmarł car Michał Romanow.

Jan Stefan Giedroyć
Od roku 1764 biskup inflancki, w latach
1778-1803 biskup żmudzki (dzięki poparciu
Rosji). Przeciwnik konfederacji barskiej
i Konstytucji 3 maja. Donosiciel, zdrajca.

Grzegorz Pusłowski
Administrator diecezji inflanckiej.
Nawoływał do poddaństwa względem Carycy
Rosji Katarzyny II jako prawowitej władczyni.

Władysław Łubieński
Od 1757 roku arcybiskup lwowski, a w latach
1759-1767 arcybiskup gnieźnieński i prymas
Polski. Senator. Interreks w latach 1763-1764.
Po śmierci Augusta III popierał kandydata
saskiego ale za łapówkę 80 tys. rubli (około
500 tys. zł) przeszedł na stronę rosyjską i
pozwolił aby Rosjanie zajęli się wyborem
króla. W roku 1764 wydał zgodę na wkroczenie do
Polski wojsk rosyjskich. Przez tego zdrajcę
zostały zerwane stosunki dyplomatyczne z
Francją, Austrią i Hiszpanią. Przeciwnik
równouprawnienia prawosławnych i protestantów.

Gabriel Podoski
W latach 1767-1777 arcybiskup gnieźnieński
i prymas Polski. Rosyjska wtyka, bawidamek,
hulaka, ścigany za długi przez sądy.
Ponieważ bardzo dobrze układała się jego współpraca
z Rosją, został za to wynagrodzony przez papieża i
mianowany na prymasa. Nawet obłudny i zakłamany
Kościół katolicki uznaje go za czarną owcę.

Antoni Ostrowski
Od roku 1753 biskup inflancki, od 1763
kujawski, w latach 1777-1784 arcybiskup
gnieźnieński i prymas Polski, senator.
Rosyjski żołdak, według pokwitowań
rocznie dostawał do Rosjan 3 tys. dukatów w
złocie. Brał też kasę od Prusaków. Razem z
innym biskupem - zdrajcą doprowadził do
ratyfikacji I rozbioru, przewodniczył delegacji
podpisującej traktat rozbiorowy. Polski papież
docenił jego "zasługi" i przy poparciu Rosji
nagrodził Ostrowskiego mianowaniem go na
arcybiskupa i prymasa.

Andrzej Stanisław Młodziejowski
Od 1766 roku biskup przemyski, w latach
1768-1780 biskup poznański. Senator. Kanclerz
wielki koronny. Prowadził hulaszczy tryb życia,
zdrajca, złodziej, rosyjski agent, łapówki dostawał
też od Prusaków. Większość swoich olbrzymich
dochodów przeznaczał na kobiety. Współorganizator
sejmu na którym doprowadzono do ratyfikowania
I rozbioru.

Adam Stanisław Krasiński
W latach 1759-1798 biskup kamieniecki, senator.
Był też sekretarzem koronnym i prezydentem
Trybunału koronnego.
Wróg reform, łapówkarz. Gdy Repin (ambasador Rosji)
doprowadził do przeforsowania ustawy
o równouprawnieniu prawosławnych i protestantów,
odsunął się od Rosjan i organizował konfederację
barską "w obronie wiary katolickiej". Zwolennikom
reform i przeciwnikom konfederacji grabił majątki.
Rzezie dokonywane na innowiercach doprowadziły do
wybuchu powstania Kozaków (200 tys. Polaków i Żydów
zostało zamordowanych). Przyjął pieniądze od
Austriaków, pomimo tego że Austria już w roku
1769 była inicjatorem rozbiorów.

Ignacy Massalski
W latach 1762 biskup wileński. Senator.
Przeciwnik równouprawnienia prawosławnych i
protestantów, zmienił zdanie gdy Rosjanie
zakwaterowali w jego "dobrach" swoje wojska i
przeszedł na ich stronę i zdradzał Polskę. W
roku 1773 poparł Ostrowskiego i Młodziejowskiego
w organizacji sejmu rozbiorowego. Zyskał wtedy
miano "czwartej potencji rozbiorowej".

Michał Poniatowski
Od roku 1773 biskup płocki, w latach
1784-1794 arcybiskup gnieźnieński i prymas
Polski. Senator.
Był zwolennikiem umiarkowanych reform,
wrogiem Sejmu Wielkiego na którym mu wytykano
chciwość i służalczość względem Rosji.
Podczas powstania kościuszkowskiego przesłał
Prusakom list w którym wskazał słabe strony
obrony stolicy. List przechwycono.

Józef Kossakowski
W latach 1781-1794 biskup inflancki, senator.
Brał udział w konfederacji barskiej. Był
na stałym żołdzie u Rosjan. Przeciwnik reform i
Konstytucji 3 Maja i płacenia podatków na
wojsko. Przywódca targowicy, po jej zwycięstwie
wprowadził faszystowski terror.
Współorganizator "sejmu hańby", który
doprowadził do ratyfikacji przez sejm II
rozbioru.

Kajetan Ghigiotti
Ksiądz, sekretarz gabinetu Stanisława
Augusta Poniatowskiego, kapelan królewski.
Ze względu na swoją pozycję przy królu
był bardzo cenionym agentem. Miał opinię
człowieka który potrafi zdobyć od króla
każdą poufną informację i przekonać go do
swoich pomysłów. Są pokwitowania za
świadczenie usług agenturalnych.

Wojciech Skarszewski
Od 1790 roku biskup chełmski, senator, w latach
1824-1827 arcybiskup warszawski i prymas Polski.
Doradca nuncjusza papieskiego Saluzzo, który
spiskował z Rosją przeciwko Polsce. Przeciwnik
opodatkowania kleru, wydał broszurę w której
domagał się więcej przywilejów dla Kościoła.
Złamał przysięgę Konstytucji 3 Maja,
przystąpił do targowiczan i zwolnił wszystkich
z tej przysięgi. Współorganizator "sejmu
hańby". Wraz z innymi biskupami donosił do cara
co spowodowało odwołanie postępowego Ministra
Oświecenia Publicznego Stanisława Kostki
Potockiego.

Michał Roman Sierakowski
Od 1778 roku biskup przemyski.
Szuler na żołdzie rosyjskim, razem z
Kossakowskim dokonał połączenia konfederacji
Obojga Narodów. Papież Pius VI pobłogosławił
targowicę i w prezencie otrzymał uchwałę
przywracającą Kościołowi majątki diecezji
krakowskiej.

Antoni Onufry Okęcki
Od 1770 roku biskup chełmski, biskup poznański w
latach 1780-1793, senator.
Był na usługach płatnego agenta rosyjskiego i
Rosji. Uczestniczył w pracach nad Konstytucją 3
maja lecz bronił przywilejów kościelnych i
kleru. Przeszedł na stronę targowicy, wzywał do
modlitw aby Bóg błogosławił pracę konfederacji.
Został mianowany cenzorem książek
(przez targowickich zdrajców).

Józef Arnulf Giedroyć
Od roku 1790 biskup koadiutor żmudzki, w latach
1803-1838 biskup żmudzki.
Wierny pachołek Rosji, swoją karierę
zawdzięcza stryjkowi, też pachołkowi
rosyjskiemu. Po III rozbiorze caryca Katarzyna II
nagrodziła go krzyżem wysadzanym diamentami.

Marek Dziewoński
Ksiądz. Podczas powstania zaprzyjaźnił się z rosyjskim
porucznikiem i został jego informatorem. Po
zwycięstwie pod Racławicami wysłał Rosjanom
donos z planem obozu Kościuszki i słabych miejsc
obrony. Donos został przechwycony przez Polaków.
Został skazany na śmierć.

Jan Zawisza
Ksiądz z Połańca.
Nie udzielał sakramentów chłopom którzy
przyłączyli się do powstania
kościuszkowskiego.

Zbigniew Oleśnicki
W latach 1423-1455 biskup krakowski. Pierwszy
Polak kardynał. Zwolennik władzy duchownej
nad świecką. Doradca Władysława Jagiełły i Władysława
Warneńczyka. Wróg husytów, wymógł na
Jagielle edykt wieluński na mocy którego
heretyków karano grabieżą majątku i karą
śmierci. Obawa przed husycką herezją w Polsce
sprawiła, że uniemożliwił Jagielle i
Warneńczykowi objęcie tronu czeskiego. Zgodnie
z wolą papieża oraz Niemiec doprowadził do
udziału Polski w krucjacie na Turcję, która
doprowadziła do ruiny skarb państwa i na wieki
zniszczyła stosunki z Turcją.

Mikołaj Tungen
W latach 1468-1498 biskup warmiński, senator.
Niemiec, finansowany przez Krzyżaków i króla
Węgier Macieja Korwina - zajął Warmię i poddał
ją Węgrom. Wywołał "wojnę popią".

Erazm Ciołek
W latach 1503-1522 biskup płocki, senator.
Na podstawie fałszywych świadków i dokumentów
otrzymał "potwierdzenie" szlachectwa i herbu
Sulima. Agent niemiecki i sługus papieski.

Piotr Tomicki
Od roku 1515 biskup przemyski, w latach 1520-1525
biskup poznański, 1524-1523 biskup krakowski i
książę siewierski, senator.
Razem z kanclerzem i zarazem agentem niemieckim
Krzysztofem Szydłowieckim kierował sprawami
Polski, w tym dyplomacją. Szydłowicki jawnie
brał łapówki od Habsburgów a Tomickiemu
płacono przywilejami i beneficjami. W roku 1524
papież Klemens VII mianował go na nuncjusza w
Polsce, czyli reprezenta interesów papieskiego
Rzymu. Był głównym twórcą układu w Wiedniu,
na mocy którego Jagiellonowie oddali Habsburgom
Czechy i Węgry.

Maciej Drzewiecki
Od 1505 biskup przemyski, biskup kujawski od roku
1513, w latach 1513-1535 prymas Polski, senator.
Gdy w czasie reformacji chłopi nie chcieli
płacić dziesięciny a w Gdańsku wybuchła
rewolta, Drzewiecki wezwał na pomoc króla i
wojsko. Uczestnik zjazdu wiedeńskiego podczas
którego oddano Niemcom Czechy i Węgry. Zwolennik
sekularyzacji Prus.

Jan Chojeński
Od roku 1531 biskup przemyski, biskup płocki od
roku 1535, w latach 1537-1538 biskup krakowski
(książę siewierski), senator.
Sekretarz wielki koronny mianowany z naruszeniem
ustawy o incompatibiliach. Agent niemiecki
Habsburgów i Hohenzollernów. Osłabiał Polskę
w interesie Niemców. Zwalczał ruch egzekucyjny
domagający się zniesienia przywilejów kleru
(opodatkowania go, przeglądu darowizn
kościelnych, wolności wyznaniowej, utworzenie
stałego wojska, likwidacji odrębności Prus).
Domagał się wygnania Żydów z Polski.

Łukasz Górka
Biskup kujawski w latach 1538-1542, senator.
Jeden z najbardziej niebezpiecznych dla Polski
agent papiesko-niemiecki. W 1522 roku, w Poznaniu
skonfiskował i publicznie spalił księgi
luterańskie. Niemcy i papieże byli bardzo
zadowoleni ze swojego agenta Górki i mianowali go
tytułem Hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego
Narodu Niemieckiego.

Samuel Maciejowski
Biskup chełmiński od roku 1539, biskup płocki
od 1541 roku, w latach 1546-1550 biskup krakowski
i książę siewierski. Senator. Agent niemiecki.
Po nominacji na biskupa krakowskiego nie
zrezygnował ze stanowiska kanclerza łamiąc
ustawę o incompatibiliach. Protesty szlachty
zaogniły sytuację w państwie. Doprowadził do
pierwszego małżeństwa Zygmunta Augusta z
epileptyczką Elżbietą Habsburg oraz przekazania
mu władzy przez Zygmunta Starego na Litwie.
Wzmocniło to stronnictwo habsburskie wspierane
niemieckimi pieniędzmi oraz tytułami. Starał
się skłócić Zygmunta Augusta z matką
królową Boną. Dla zrobienia kariery przy
królu, wbrew sejmowi i senatowi oraz szlachcie
poparł ożenek Zygmunta Augusta z syfilityczką
Barbarą Radziwiłówną.

[Silent_Sea]

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title, ... aid=11325b" onclick="window.open(this.href);return false;
Ufam, że w niedzielę rzucicie groszem na tackę !

[manieczki]

gole wora proboszczu brzytwą z namydleniem