Co za debiut! Jestem absolutnie zauroczony tym co zaserwowała ta norweska ekipa i absolutnie nie dziwię się, że Dark Descent nie zwlekała z kontraktem. Dotychczasowe doświadczenie muzyków Sovereign w takich kapelach jak m.in. Nocturnal Breed, czy Execration na pewno pozwala oczekiwać kompozycji powyżej średniej ligowej, ale ten materiał dostarcza wszystkiego tego, czego zawsze oczekiwal...
Niczym notoryczny morderca, który w ekstatycznym transie opowiada śledczym o tym, co w momentach szaleństwa robił z dziesiątkami swoich ofiar, tak Brodequin postanowili opowiedzieć nam po 20 latach o swoich nieludzkich praktykach z pierwszych trzech płyt - utrzymywania ofiar na krawędzi agonii w przerażającej pokucie tortur zgniatania, wyrywania, wbijania i rozrywania, ale teraz nadając...
transportem nie mogli pojechać na koncerty do Mławy, Olsztyna i Gdańska. Nie chcieliśmy grać koncertów sami, więc jedynym rozwiązaniem było znaleźć jeszcze jeden zespół, który zabrałby się z nami na całą objazdówę. Kiedyś znaleźliśmy w necie bardzo pochlebną recenzję młodej lubińskiej formacji VilgefortZ, w której wymieniona była nazwa naszej kapelki. Kiedy pojawił się w/w problem, bez wahania zadzwoniliśmy do Etola (perka) i na 3 tygodnie przed rozpoczęciem znany był już skład traski. Nazwaliśmy ją THE LOST KILLING SCREAM TOUR - zgrabne połączenie tytułów najnowszych wydawnictw zespołów (NeWBReeDowskiego "Lost", "Killing One By One" VilgefortZ oraz naszego "The First Scream"). Wszystko odbywało się na wariackich papierach, ale w piątek, 10 października THE LOST KILLING SCREAM TOUR przetoczyła się przez pierwsze miasto...
Stanley, perkusista NeWBReeD, który odpowiedzialny był za produkcję "LOST", a ponieważ znał się na rzeczy, ustawił wszystko tak, że był to jeden z najlepiej nagłośnionych koncertów na trasie.:) Imprezę otwierał wspomniany już Nightwing i choć nie słuchamy na co dzień black metalu, to ich koncert zaliczyć trzeba do udanych (pomijając ciut za długie intro, podczas którego muzycy nieźle wymęczyli się w "diabelskich" pozach!:)). Następnie na scenie zainstalowali się muzycy NeWBReeD. Po koncercie mówili, że był to ich najlepszy koncert i nie ma się czemu dziwić, gdyż set odegrany był z niesamowitą dokładnością, a w trakcie wieczoru sprzedali 9 płyt. Na koniec zagrali kawałek Type O Negative - "My Girlfriend’s Girlfriend", który przypadł do gustu warszawskiej publiczności. Po nich zagrali VilgefortZ, potwierdzając, że warto przychodzić na ich koncerty...Piece rozgrzane do czerwoności przestawały brzmieć, ale to jeszcze nic w porównaniu z tym, co się działo podczas naszego występu - jeden wielki jazgot wydobywający się z głośników! Musimy uczciwie przyznać, że był to nasz najgorszy koncert na całej trasie. Poza kłopotami z brzmieniem popsuła się gitara Bunosa, która wciąż się rozstrajała, co dało się szczególnie we znaki podczas akustycznej części "Master of Puppets" wiadomego zespołu. Masterkę zaśpiewał z nami gościnnie Broda i zauważyliśmy wtedy, że gra nam się z nim dużo lepiej niż z Psycholem. Tomek wiedział, co zrobić, żeby zachęcić publikę do zabawy i wszystko (z wyjątkiem rozstrajającej się gitary) zabrzmiało świetnie. Podczas występów z naszym gardłowym bardziej skupialiśmy się na jego śpiewie niż na własnej grze, przez co pojawiały się drobne wpadki. Zdecydowaliśmy, że takie granie nie ma sensu i albo przerwiemy trasę (co nie wchodziło, oczywiście, w grę), albo zmienimy wokala. Po koncercie wszyscy pojechali do swoich domów, a my zostaliśmy w Wawie z poważnym problemem…Następnego dnia zadzwoniliśmy do naszego przyjaciela, frontmana blackowej formacji Opus Nocturne i członka blackowego zespołu Arren, Daffy’ego z pytaniem, czy nie pojechałby z nami w dalszą część trasy. Na szczęście zgodził się i po dwóch wspólnych próbach ruszyliśmy na południe. Następnym przystankiem był Chorzów.
basista przez całą drogę liczył kozy:) Do klubu, wraz z całym sprzętem, dotarliśmy po 21 (koncert miał się rozpocząć o 20), gdzie już czekali na nas troszkę zdenerwowani członkowie pozostałych zespołów. Julek chcąc rozluźnić atmosferę zaproponował kurację Andrzejowi, basiście NeWBReeD, po której ten poszedł w ślady brata i podobnie jak Tom w międzyborowskim barze, zasnął na stole…:) Nastąpiło szybkie rozpakowanie gratów i impreza się rozpoczęła! Koncert bardziej przypominał próbę, gdyż większość zniecierpliwionych czekaniem osób wyszła i z ok. 100 zostało jedynie 30 "najwierniejszych". W międzyczasie okazało się, że Horadrum z Suchej Beskidzkiej nie dojedzie na występ, więc rozpoczęli Furman i reszta VilgefortZ. Jak zwykle zagrali dobrze, energiczne i bezkompromisowo. NeWBReeD również nie zawiódł, chociaż bracia Czulowie ledwo trzymali się na nogach (Tom był w tak dobrym humorze, że w slayerowskim "Seasons In The Abyss" niemalże nie dopuścił Brody do mikrofonu!:)). Później my - zdecydowanie lepszy występ niż na poprzednich koncertach, a to za sprawą odpowiedniego człowieka za mikrofonem. Daffy nie dość, że ma dużo lepsze predyspozycje wokalne, to w dodatku potrafi nawiązać dobry kontakt z publiką. Po spakowaniu sprzęt, VilgefortZ pojechało na noc do Żywca do braci Czul, a my do Bielska do braci Wołonciejów. Na miejscu, gdzie czekała na nas mama Brody i Stanley’a z przepyszną kolacją (gorąco pozdrawiamy i jeszcze raz bardzo dziękujemy), byliśmy ok. 1.00. Po zjedzeniu - od razu do łóżek. Następnego dnia do południa odpoczywaliśmy (jedni oglądali telewizję, drudzy słuchali muzy, a Julek standardowo oddawał się ziołolecznictwu - tego dnia leczył się ponad 30 razy…), a potem wsiedliśmy w autka i pojechaliśmy do MDKu.
spotkał się z bardzo przychylnym przyjęciem publiki. Po nich wystąpili VilgefortZ, na których występie część siedzącej pod ścianami publiczności wstała i zaczęła robić porządne piekło pod sceną. Potem przyszedł czas na nas i… jeden z pieców się rozsypał. W pół godziny udało się go jakoś ustawić, a przerwę tę ludzie wykorzystali na chwilę odpoczynku. Z każdą minuta naszego występu pod sceną robiło się coraz goręcej, a punktem kulminacyjnym było pojawienie się na scenie Brody, co mogło oznaczać tylko jedno - Mastera. I wtedy ludzie oszaleli! To było coś niesamowitego! Publika się rzucała, krzyczała, śpiewała razem z nami poszczególne zwrotki. Niektórym udało się nawet wdrapać na scenę i skoczyć na przysłowiową falę. To był zdecydowanie najlepszy z dotychczasowych koncertów Vedonist. Po występie spakowaliśmy sprzęt i udaliśmy się ponownie do Stanley’a i Brody. Przed snem zrobiliśmy jeszcze kameralną imprezę, na której nie obyło się, oczywiście, bez złocistego trunku i dobrej zabawy. Dosyć szybko jednak położyliśmy się do łóżek, gdyż następnego dnia czekała nas długa podróż…
Do Mławy dotarliśmy, oczywiście, z opóźnieniem. Na szczęście jednak na miejscu był cały sprzęt, więc reszta kapel mogła grać (niestety nie było dane obejrzeć nam supportującego nas młodziutkiego, miejscowego zespołu Discry, ale widać było, że rozgrzali już nieco publikę). Kiedy weszliśmy na salę, wiedzieliśmy, że to będzie porządny koncert - dobry sprzęt, fajne światła, duża scena i sporo osób (150 sprzedanych biletów + mnóstwo "gapowiczów"). VilgefortZ byli już rozstawieni i gotowi by rozpocząć. Jedynie Etol czekał na nasz wiatrak, żeby się nie roztopić podczas grania jego diabelskich rytmów...:). Również o tym występie nie możemy zbyt wiele powiedzieć, gdyż rozkładaliśmy wówczas bębny za kulisami, sądząc jednak po okrzykach publiczności, to chłopaki nie brali jeńców. Fanom ciężkich brzmień zgromadzonych tego wieczoru w MDK-u należą się wielkie brawa, gdyż nie dość, że stawili się licznie, to zadbali jeszcze o odpowiednią oprawę koncertu - zamiatali włosami aż miło! Nas również przyjęli bardzo ciepło i bawili się od pierwszego do ostatniego dźwięku. Apogeum nastąpiło, oczywiście, podczas odgrywania Władcy Marionetek (Bunosowi podczas szybkiego sola poszła struna, ale tak zgrabnie z tego wybrnął, że nikt się nie zorientował). Po koncercie VilgefortzZ pojechali na noc do Łysego, basisty Discry, a nas ugościł perkusista tej mławskiej formacji, Kuba (thanx!). W międzyczasie skoczyliśmy jeszcze do baru zintegrować się z chłopakami i oblać udany występ. Następnego dnia pobudka przed 9, "śniadanko" w okolicznym pubie i ok. 14 wyjazd do Olsztyna.
Na miejscu chłopaki z Arren, którzy mieli wesprzeć nas również na tym koncercie, przywitali nas nieciekawą nowiną. Otóż okazało się, że na mieście nie ma żadnych plakatów. Rozpoczęta przez nas szybka akcja oplakatowania Gdańska zdała się na nic, bo w sumie jakiż mogła przynieść efekt na 6 godzin przed koncertem? W efekcie zjawiło się 30 osób, co w sali mogącej pomieścić 400 osób, wyglądało naprawdę żenująco...Na domiar złego obiecane super nagłośnienie okazało się rzężącą kupą złomu, tak więc był to koncert, o którym wszyscy woleliby zapomnieć. Na początku wystąpił zespół Dead by Dawn z naprawdę niezłym gardłowym, jednakże ich występ, choć niewątpliwe zawierał wiele smaczków technicznych, został kompletnie położony przez wspomniane nagłośnienie. Później przyszedł czas na miejscową "gwiazdę" - Grin. Szczerze powiedziawszy, nie mamy pojęcia, czym sobie zasłużyli na taki status. Odegrali bezbarwny, nudny set, który można by zrozumieć, gdyby był to młody, niedoświadczony zespół, jednak panowie wyglądali już na dojrzałych muzyków. W międzyczasie do domu pojechał Arren, który uznał, że nie ma sensu grać dla takiej garstki ludzi. Następna na scenę wyszła lubińska maszynka do zabijania, a na koniec my, przy już niemalże pustej sali. Zagraliśmy tylko trzy numery, spakowaliśmy sprzęt i wyruszyliśmy w parogodzinną, nocną podróż do domu w naprawdę paskudnych nastrojach... Co za debiut! Jestem absolutnie zauroczony tym co zaserwowała ta norweska ekipa i absolutnie nie dziwię się, że Dark Descent nie zwlekała z kontraktem. Dotychczasowe doświadczenie muzyków Sover...
...co do saksofonu to był to przypadek całkowity. Bo idąc coś zjeść do miasta napotkaliśmy kolesia który na ulicy grał na saksofonie. Zagadałem do niego żeby nagrał nam jakieś partie i zgodził się. Oczywiście nie miał pojęcia na co się porwał, do tego komunikacja nie była najlepsza, bo okazał się być obywatelem Ukrainy i język polski nie był dobry albo w ogóle go nie było...