Wydane przez Self-releaseRok wydania 2014Kraj PolandNapisałRobert Jurkiewicz8,5Komentarze (0)Słuchając "The Messiah Is Back" czuję się jak na porządnym kacu. W zasadzie to mam na myśli ten stan, gdy człowiek budzi się po upojnej imprezie odczuwając jeszcze pozostałości błogostanu, lecz równocześnie z każdą minutą dochodzi do głosu przybierający na sile tępy ból. Podobna huśtawka, a właściwie karuzela nastrojów towarzyszy mi właśnie podczas obcowania z nowym dziełem Orange the Juice. Zespół z właściwą sobie lekkością łączy w swojej muzyce właściwie wszystko co jest do połączenia. Od grindcore do Gorana Bregovica nie zapominając po drodze zahaczyć o elektronikę, brzmienia charakterystyczne dla strażackich orkiestr dętych i wiele innych nieoczywistych akcentów w zaskakujących konfiguracjach, a wszystko to na bazie zwichrowanego jazzu. Na podstawie dwóch początkowych utworów można by wydać osąd, że Orange the Juice poszedł po najmniejszej linii oporu i zdecydował się na bezpośrednią kontynuację debiutanckiego albumu. Świadczą o tym podobnie kontrastowo zestawione motywy naskakujące na siebie z dużym impetem. Zamknięcie recenzji na stwierdzeniu, że "The Messiah Is Back" to jedynie powtórka z rozrywki byłoby jednak stanowczo zbyt daleko idącym uproszeniem. Orange the Juice poszedł w stosunku do debiutu o krok dalej. Wraz z kolejnymi kompozycjami słychać jak muzyka traci na animuszu, szalona ekwilibrystyka odchodzi w cień. W zamian muzycy za pomocą oszczędniejszych środków wyrazu wciągają słuchacza w trans generując przy okazji wokół swoich dźwięków niepokojącą aurę. Chwilami mam wrażenie, że autorom "The Messiah Is Back" nieobca jest twórczość posępnych klimaciarzy pokroju The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble zrzeszonych w Denovali Records. Nie wiem, czy rzeczywiście inspiracje były takie, jak sobie wydedukowałem. Wiem za to, że Orange the Juice zmienia się i ciągle zaskakuje, a to chyba jedno z podstawowych założeń programowych zespołu.
Słuchając "The Messiah Is Back" czuję się jak na porządnym kacu. W zasadzie to mam na myśli ten stan, gdy człowiek budzi się po upojnej imprezie odczuwając jeszcze pozostałości błogostanu, lecz równocześnie z każdą minutą dochodzi do głosu przybierający na sile tępy ból. Podobna huśtawka, a właściwie karuzela nastrojów towarzyszy mi właśnie podczas obcowania z nowym dziełem Orange the Juice. Zespół z właściwą sobie lekkością łączy w swojej muzyce właściwie wszystko co jest do połączenia. Od grindcore do Gorana Bregovica nie zapominając po drodze zahaczyć o elektronikę, brzmienia charakterystyczne dla strażackich orkiestr dętych i wiele innych nieoczywistych akcentów w zaskakujących konfiguracjach, a wszystko to na bazie zwichrowanego jazzu. Na podstawie dwóch początkowych utworów można by wydać osąd, że Orange the Juice poszedł po najmniejszej linii oporu i zdecydował się na bezpośrednią kontynuację debiutanckiego albumu. Świadczą o tym podobnie kontrastowo zestawione motywy naskakujące na siebie z dużym impetem. Zamknięcie recenzji na stwierdzeniu, że "The Messiah Is Back" to jedynie powtórka z rozrywki byłoby jednak stanowczo zbyt daleko idącym uproszeniem. Orange the Juice poszedł w stosunku do debiutu o krok dalej. Wraz z kolejnymi kompozycjami słychać jak muzyka traci na animuszu, szalona ekwilibrystyka odchodzi w cień. W zamian muzycy za pomocą oszczędniejszych środków wyrazu wciągają słuchacza w trans generując przy okazji wokół swoich dźwięków niepokojącą aurę. Chwilami mam wrażenie, że autorom "The Messiah Is Back" nieobca jest twórczość posępnych klimaciarzy pokroju The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble zrzeszonych w Denovali Records. Nie wiem, czy rzeczywiście inspiracje były takie, jak sobie wydedukowałem. Wiem za to, że Orange the Juice zmienia się i ciągle zaskakuje, a to chyba jedno z podstawowych założeń programowych zespołu.
