Immemorial
A Monologue (cd)
Wydane przez Rok wydania 2001Kraj PolskaNapisał Eld8.5Moda na wokalistki w death metalowych kapelach dotarła nad Wisłę. Holendrzy mają Rachelę w Sinister, Szwedzi Angelę (wprawdzie Niemka, ale co tam...) w Arch Enemy, więc dlaczego my Polacy mamy być gorsi? Wszak Polacy nie gęsi... Martę w Immemorial mamy. Nie tak dawno zachwycałem się popisami Angeli na "Wages Of Sin", a tu jak się okazuje na własnym podwórku mamy jeszcze lepszą krzykaczkę. Tembr głosu Marty bardzo przypomina Angelę, lecz jest jeszcze niższy i bardziej agresywny oraz urozmaicony. Powiadam Wam, że cudnie się słucha, gdy uszy są atakowane kobiecym growlingiem, tudzież wrzaskiem. Ma kobietka pokaźną skalę, a do tego wie jak swój talent wykorzystać. Ale (na szczęście oczywiście dla szowinistów) nie samą Martą Immemorial stoi i brzydsza część kapeli jak najbardziej posiadła umiejętność obsługi swych instrumentów (ma się rozumieć muzycznych).
Zadziwiająco dobrze wypadają gitarzyści, przynajmniej jak na rodzime warunki, gdyż ich inspiracji powinniśmy szukać w krainie, która zrodziła dla metalu Entombed. W szybszych fragmentach czuć At The Gates z czasów "The Red In The Sky Is Ours", w wolniejszych Ominous, gdzieś też przewinął mi się riff z "Unorthodox" Edge Of Sanity, a niektóre aranżacje przywodzą mi na myśl francuski Symbyosis. Nie jest to jednak bezmyślna zrzynka z tuzów szwedzkiej sceny. "A Monologue" przypomina mi w tym względzie debiut The Forsaken. Podobnie jak twórcy "Manifest Of Hate", tak i Immemorial przenosi na płaszczyznę swej twórczości ograne już pomysły, ale dzięki pewnym modyfikacjom brzmi to bardzo świeżo. Niemal każdy kawałek to uczta dla ucha, jako że kompozycje są świetnie zaaranżowane, nie brakuje tu wyszukanych smaczków, zmian tempa, a nawet znajdziemy tu kilka ciekawych solóweczek jak chociażby w "Wander Through Life" czy utworze tytułowym. Obaj gitarzyści raczej nigdy nie wyrosną na następców braciszków Amottów, Kokko (Kalmah) czy Alexi Laiho, ale są z pewnością jednymi z najzdolniejszych wioślarzy polskiej sceny.
Bardzo mocnym punktem "A Monologue" jest również basista Daniel. Jego instrument primo jest doskonale słyszalny, secundo zna się chłopak na szarpaniu czterech strun. Uff... starczy już tego lania miodu, bowiem "A Monologue" ma też swoje wady. Na pierwszy plan wybija się brzmienie gitar i garów. O ile na te pierwsze można przymknąć oko (aczkolwiek przydałoby się trochę cięższy sound), to stukanie perkusji doprowadza mnie do spazmów. Przemek nie jest bynajmniej złym pałkerem, lecz naprawdę gary mają fatalnie słabiutkie brzmienie. Po raz kolejny okazuje się, że Selani nie nadaje się do nagrywania czegoś brutalniejszego niż symfoniczny black. A perkusja ma właśnie takie brzmienie, jak trzecioligowa młocka made in Finland lub Norway. Zamiast kopać w dupę, walić w ryj przypomina walenie zdechłym kotem o karton. Drugi minus "A Monologue" to króciutkie intro i outro. Nie dość, że jest bardzo drażniące dla uszu (jakieś wysokie zgrzyty), to jeszcze jestem zdania, iż deathowe produkcje powinny się zaczynać i kończyć bez żadnych wprowadzeń czy zakończeń. Ma powalać na kolana od pierwszej do ostatniej sekundy. Wreszcie ostatnim zarzutem jest użycie przez Martę czystego wokalu na początku "A Nightmare". Kocham kiedy Marta growluje i wrzeszczy, w pozycji klęczącej wysłuchuję jej popisów, ale trzeba obiektywnie przyznać, że na czyste wokale jest jeszcze za wcześniej. A tak właściwie to po cholerę one komu?
Po podsumowaniu wszystkich za i przeciw, wzięciu poprawki na urodę Marty i moją miłość do szwedzkiego deathu wyszło mi osiem i pół oczka. Innymi słowy odjąłem po pół punkta za każdą wadę "A Monologue". Jeśli komuś nie przeszkadza brzmienie perki, czysty wokal Marty czy irytujące intro oraz outro, to może sobie dodać odpowiednią ilość ułamków.
PS. Jak ćwierkają nawet wróble w Pcimiu, "A Monologue" ukaże się w najbliższych tygodniach na srebrnym krążku nakładem Conquer Records.
