Encoffination
O' Hell, Shine In Thy Whited Sepulchres (2cd)
Wydane przez Selfmadegod RecordsRok wydania 2011Kraj USANapisał Robert Jurkiewicz9
Przy okazji recenzji debiutu Olo napisał w zasadzie wszystko co potrzeba. Nawet więcej, tamte słowa są adekwatne także w odniesieniu do nowej płyty. Czy oznacza to, że Encoffination utknął w martwym punkcie? Nie, choć porusza się bardzo niemrawo, a związków z cmentarzem bym nie przekreślał. Grobowy death metal to w dalszym ciągu stuprocentowo adekwatne określenie tego, co wykonuje zespół. W dalszym ciągu wybrzmiewają struny luźne niczym "zwisająca z konfesjonału stuła Waszego spowiednika". Ciągle mamy do czynienia z "żałobnym konduktem", "mulistymi death metalowymi bluzgami" i "zwałami zmumifikowanych trupów". Od siebie dodam, że zaskoczyła mnie słuchalność tej płyty. Niemal czterdzieści minut potwornie wolnej, ciężkiej, zatęchłej muzyki nie powoduje najmniejszych oznak znużenia. Gdzie tkwi haczyk? Sam nie wiem. Być może to kwestia przemyślanej konstrukcji płyty i ciekawych pomysłów przebijających się tu i ówdzie przez ścianę gitar. W pewnym momencie rolę perkusji przejmuje kościelny dzwon i całokształt robi upiorne wrażenie. Utwór siódmy rozpoczyna przetworzony śpiew/deklamacja, której linię melodyczną przechwytują gitary i utrzymują przez dłuższą chwilę w zmiennej tonacji. Bywa, że muzyków przestają bawić tradycyjne riffy, a perkusista zwyczajnie nudzi się grą. Efekt? Sprzężenia gitar czyniące narządom słuchu krzywdę porównywalną do tej będącej następstwem obcowania z twórczością duetu w mnisich habitach. Efektownie brzmi także perkusja, a zwłaszcza kocioł i tom-tomy wsparte potężnym pogłosem. Zwłaszcza podczas przejść mam wrażenie, że zestaw perkusyjny na potrzeby sesji nagraniowej rozstawiono w przestronnym grobowcu. Z niecierpliwością czekam na winylową wersję "O' Hell, Shine In Thy Whited Sepulchres". Taka muzyka musi prezentować się na czarnym krążku wybornie.
www.myspace.com/encoffination; www.selfmadegod.com
