Stillborn
Manifiesto de Blasfemia (2cd)
Wydane przez Pagan recordsRok wydania 2007Kraj PolskaNapisał Paweł Boroń10
Próbuję sobie wyliczyć, ile sytuacji jest przyjemniejszych bądź równie przyjemnych chwili, w której do rąk trafia długo oczekiwana płyta. Dobra - może jest ich wiele, ale wcale nie umniejsza to jej wyjątkowości. Stillborn szanowałem zawsze, pokochałem po "Satanas El Grande" i na krążek "Manifiesto de Blasfemia" czekałem jak ojciec w tym...- no w miejscu, w którym ojcowie zazwyczaj oczekują, gdy żona rodzi. "Panie Boroń, gratuluję, ma pan diablątko...", "Mój Boże! Siostro!". Rewelacyjny album. Album, który przerósł moje oczekiwania. Death metal po staremu maczany w black metalowej trutce - rozedrgany, brudny, wściekły, a podany z niesamowitym kopem (nie koprem...) i świeżością. Muzyka, która odtyka zlew zapchany kompleksami grania technicznego na chwałę wielkich gatunku. Przeczyszczenie, które wraz z syfem niszczy rury. Brutalny gwałt na ciszy. Ognistą stroną Stillborn jest to, że gardłowym wyziewem atakuje cała czwórka uwikłanych w ten projekt bluźnierców. Na "Manifiesto..." gościnnie wspomaga ich jeszcze Destroyer z Kriegsmaschine. Pięć wściekłych gardeł zdmuchuje naskórek z twarzy - a co się dzieje w połączeniu z dwoma gitarami, basem i kombajnem perkusyjnym zarzynanym przez Augusta? Odejdź od głośnika i spójrz w lustro, sprawdź, jak twarz Ci błyszczy białą kością. Krążek, choć krótki - do czego nas Stillborn przyzwyczaja - ani trochę nie rozczarowuje. Stanowi zamkniętą, pełną i satysfakcjonującą całość. Jest jak odszczeknięcie dobermana, którego cierpliwość badały dzieci ostrym patykiem. Nagle wszystko staje się jasne, miękkie nogi, blade twarze, łzy paniki. Zasady ustalone. Stillborn potwierdził wysoką klasę. "Manifiesto de Blasfemia" to jak najbardziej godna następczyni świetnej "Satanas El Grande". Serce roście.
www.stillborn.pl; www.myspace.com/naturalborndestroyers; www.paganrecords.com.pl
