SLAYER

[ŚWIAT BEZ KOŃCA]

Slayer skończył się w roku 1986 po wydaniu drugiej najlepszej płyty w dziejach thrashu. Najgorsze jest GHUA i oczywiście to ostatnie wymęczone gówienko.

A jaka jest pierwsza - że tak zapytam?

Aion - Symbol

[[V]]

Devastatore obrazhaja ciem!

[Bonecrusher]

Dobrze odżywieni, opici miłosławem kawalerzyści gotowi bronić swego pana!

[bartwa]

[Sgt. Barnes]

To już 10 lat jak nie ma Heńka z nami...Poleci dziś wieczorem kilka jego szlagierów.

[Tatuś]

Oliwa z niego była konkretna. Czerwony jak krew na twarzy. Teraz podobno taką drogą podąża King. Podobno siedzi w chałupie i chleje bo popadł w depresję po rozwiązaniu Slayera.

[Sgt. Barnes]

Ale szanuję Kinga, że przynajmniej jest konsekwentny w tej decyzji. Póki co.

[Anzhelmoo]

Odświeżyłem dyskografię Slayera, a nie ukrywam, że w ostatnich latach za często do tej kapeli nie wracałem (w końcu i tak wszystko się zna na pamięć). Moje refleksje są następujące (skupilem się na tych niepopularnych)

- Dzisiaj albumy nagrane z Bostaphem... siedzą mi bardziej, niż poprzednie. Nie wiem czego to kwestia, jakieś takie nieodkryte mi się wydają, wydaje mi się, że nie poświęcono im dostatecznie dużo uwagi. Sam Paul to świetny perkusista, którego styl mi leży bardziej niż Lombardo. Jego partie są mega dopracowane i zagrane z dbałością o szczegóły i precyzją. Niby łupanie, ale zupełnie inny flow jego bębnienia, niż typowego thrashowego łupacza.

- Diabolus In Musica to świetny album, który powoli zaczyna być doceniany. To tam są położone najlepsze partie PB i jedne z najlepszych w Slayerze w ogóle, cichy bohater tej płyty. Nowa stylistyka, ale poziom kompozycji moim zdaniem wysoki.

- Repentless... jest bardzo spoko. Moim zdaniem w dniu premiery została niesłusznie oceniona i pewnie niezależnie co by nagrali, to by miało łatkę "to już nie to samo", bo w końcu bez dwóch członków. Wątpię, by ten album z Jeffem wyglądał inaczej. W ostatnich latach zresztą i tak King więcej komponował chyba (tak nawiasem mówiąc całe DiM jest właśnie JH, a jakoś fani go nie kochają). Był jakiś pomysł na ten krążek i ma ciekawe brzmienie. Taki zwrot w kierunku Christ Illusion, czy nawet GHUA momentami. Moim zdaniem godne pożegnanie, jest kilka świetnych utworów. Jest też oczywiście kilka mocno średnich, ale w ostatnich latach u Slayera to norma.

- WPB to album Slayera, do którego wracam najrzadziej. Moim zdaniem ma fatalne brzmienie, które wiele odbiera kompozycjom, które bywają czasem naprawdę pomysłowe. Perkusja wysunięta na pierwszy plan, a gitary rzężą gdzieś w tle... mega dziwny zabieg, nie kumam jaki miał być efekt tego.

- Show No Mercy > Kill'em All

- Christ Illusion wydaje mi się, że jest lepszy niż się przyjęło. Z jednej strony powrót do korzeni, ale z drugiej strony gdzieś te niskie warczenie z GHUA pozostało, nadaje to temu krążkowi charakter. Kompozycyjnie też ma to ręce i nogi. WPB miało być niby powrotem do formy, ale czy rzeczywiście CI było aż takim spadkiem?

O GHUA nie piszę nic, bo już dawno podkreslałem, że to wyjątkowy album i jeden z moich ulubionych Slayera w ogóle. Nic się nie zmieniło, choc mógłby być ciut krótszy. Podziwiam za odwagę!

[thespectator]

Bardzo trafne uwagi, szczególnie co do WPB - nie mogę po prostu znieść tego suchego brzmienia... Christ Illusion dużo lepsze, chociaż też na początku narzekałem. Jihad na żywo brzmiał jak klasyk z lat 90.

[ozob]

Odświeżyłem dyskografię Slayera, a nie ukrywam, że w ostatnich latach za często do tej kapeli nie wracałem (w końcu i tak wszystko się zna na pamięć). Moje refleksje są następujące (skupilem się na tych niepopularnych)

- Dzisiaj albumy nagrane z Bostaphem... siedzą mi bardziej, niż poprzednie. Nie wiem czego to kwestia, jakieś takie nieodkryte mi się wydają, wydaje mi się, że nie poświęcono im dostatecznie dużo uwagi. Sam Paul to świetny perkusista, którego styl mi leży bardziej niż Lombardo. Jego partie są mega dopracowane i zagrane z dbałością o szczegóły i precyzją. Niby łupanie, ale zupełnie inny flow jego bębnienia, niż typowego thrashowego łupacza.

- Diabolus In Musica to świetny album, który powoli zaczyna być doceniany. To tam są położone najlepsze partie PB i jedne z najlepszych w Slayerze w ogóle, cichy bohater tej płyty. Nowa stylistyka, ale poziom kompozycji moim zdaniem wysoki.

- Repentless... jest bardzo spoko. Moim zdaniem w dniu premiery została niesłusznie oceniona i pewnie niezależnie co by nagrali, to by miało łatkę "to już nie to samo", bo w końcu bez dwóch członków. Wątpię, by ten album z Jeffem wyglądał inaczej. W ostatnich latach zresztą i tak King więcej komponował chyba (tak nawiasem mówiąc całe DiM jest właśnie JH, a jakoś fani go nie kochają). Był jakiś pomysł na ten krążek i ma ciekawe brzmienie. Taki zwrot w kierunku Christ Illusion, czy nawet GHUA momentami. Moim zdaniem godne pożegnanie, jest kilka świetnych utworów. Jest też oczywiście kilka mocno średnich, ale w ostatnich latach u Slayera to norma.

- WPB to album Slayera, do którego wracam najrzadziej. Moim zdaniem ma fatalne brzmienie, które wiele odbiera kompozycjom, które bywają czasem naprawdę pomysłowe. Perkusja wysunięta na pierwszy plan, a gitary rzężą gdzieś w tle... mega dziwny zabieg, nie kumam jaki miał być efekt tego.

- Show No Mercy > Kill'em All

- Christ Illusion wydaje mi się, że jest lepszy niż się przyjęło. Z jednej strony powrót do korzeni, ale z drugiej strony gdzieś te niskie warczenie z GHUA pozostało, nadaje to temu krążkowi charakter. Kompozycyjnie też ma to ręce i nogi. WPB miało być niby powrotem do formy, ale czy rzeczywiście CI było aż takim spadkiem?

O GHUA nie piszę nic, bo już dawno podkreslałem, że to wyjątkowy album i jeden z moich ulubionych Slayera w ogóle. Nic się nie zmieniło, choc mógłby być ciut krótszy. Podziwiam za odwagę!

A wszystko zmiata DI. I to tam właśnie Bostaph nagrał najlepsze bębny na Slayer.

[Żułek]

- Show No Mercy < Kill'em All

pojawił się chochlik, poprawiłem

[ŚWIAT BEZ KOŃCA]

- Show No Mercy < Kill'em All

pojawił się chochlik, poprawiłem

Proste

[dzik]

^No ni chuja.

[ŚWIAT BEZ KOŃCA]

Płyta absolutnie przełomowa w historii metalu vs płyta która nie jest nawet w top 3 płyt Slayera - no niestety, rozumiem prywatne sympatie, ale niektóre rzeczy są niezmienne. To zawsze tylko moje zdanie, ale o ile "Show no mercy" jest super fajne, to jednak jest to jeszcze bez własnej tożsamości w porównaniu do "Hell Awaits".

[ozob]

Tak jest.

[Sgt. Barnes]

Right on. Jak można te dwie płyty porównywać - kto kogo inspirował, powiedzieli nawet sami Zabójcy Ale taki Black Magic to jest sztos, każdy musi to przyznać....

[dzik]

Show No Mercy - 10/10

[empir]

Płyta absolutnie przełomowa w historii metalu vs płyta która nie jest nawet w top 3 płyt Slayera

To tylko świadczy o wielkości Slayera.
Ich przeciętna płyta jest lepsza od przełomowej płyty dla metalu

[habit]

Do pewnych płyt przekonałem się stosunkowo późno ale i tak za każdym razem jak włączam DiM to nie mogę dotrwać do końca płyty....

[ozob]

Płyta absolutnie przełomowa w historii metalu vs płyta która nie jest nawet w top 3 płyt Slayera

To tylko świadczy o wielkości Slayera.
Ich przeciętna płyta jest lepsza od przełomowej płyty dla metalu

Pierdolnie.