Karkasonne pisze:Kurt pisze:
Lepiej skazać dziesięciu niewinnych niż wypuścić jednego winnego. Jako forma prewencji, oczywiście.
Czytam właśnie "Archipelag Gułag" i tam mieli podobne założenia, ba! Stalin poszedł dalej - lepiej zabić 999 niewinnych, niż wypuścić tego jednego winnego.
Nie mówię o patologicznych przykładach, tylko o tym, że zagrożenie karą nie powinno być iluzoryczne, tylko faktyczne. Przykład oczywiście przejaskrawiony, jak się zapewne domyśliłeś.
rafalt.sobczak pisze:Dla mnie najlepszym przeciwnikiem kary śmierci jest jej skuteczność. W USA, w stanach w których jest kara śmierci jest więcej morderstw, niż w tych stanach gdzie tej kary nie ma. Poza tym dobrze przeprowadzony proces resocjalizacyjny może nawet nawet największego zwyrodnialca przeciągnąć na "jasną stronę mocy" tylko zbyt często nie wykonują swej pracy dobrze.
Moim zdaniem kara powinna być taka, aby się jej naprawdę bano. Przestępcy bardziej się boja ciężkich robót, czy lekkich tortur, aniżeli jednorazowego aktu zgonu
Pomysł Ola też jest dość ciekawy.
Jaka prewencja? Z całym szacunkiem, ale o czym ty bredzisz? Spotkałeś kiedyś stałego bywalca zakładów penitencjarnych? Bo ja niestety miałem taką wątpliwą przyjemność. Oni się nie nie zmieniają, po prostu tacy są. Nie dostrzegają swojej winy, to system jest zły, a nie oni. Prewencja, być może, działa tylko na osobach młodych, pod warunkiem, że nie trafią do ciupy i się od starszych kolegów nie poduczą nowych sztuczek. Prewencja w formie zamykania w więzieniach po prostu nie działa, generuje dodatkowe koszty i utrwala patologie, a w przypadku długoletnich skazań nadto wytwarza ludzi kompletnie niezdolnych do funkcjonowania w społeczeństwie, co pcha ich do następnego przestępstwa.
Nasum pisze:Riven pisze:
Ciekawe rozwiązanie daje zastosowanie prawa talionu, tak jak to robią hardkorowi libertarianie-anarchokapitaliści (osobom uczulonym na takie rzeczy przez debili pokroju kelthuza radzę nie przerywać lektury posta). Osoba gwałcąca czyjeś prawo do wolności zrzeka się swojego w równym stopniu. Jeśli ktoś zabije drugiego człowieka, zrzeka się sam swojego prawa do życia, co wyznacza górną granicę możliwej do zastosowania kary orzekanej przez sąd. Natomiast jeśli chodzi o egzekucję kary, to decyduje o niej osoba której wolność pogwałcono - w przypadku zabójstwa zabity tego zrobić nie może, ale może to zrobić osoba, która w ogóle wnosi sprawę do sądu, np rodzina zabitego. I to oni decydują, czy karę wykonać, a potem do sądu należy egzekucja.
Bardzo ciekawa koncepcja, na pierwszy rzut oka widze jednak jeden problem: ofiara przestepstwa badz jej rodzina moglaby byc zastraszona przez bandyte/jego towarzystwo i pod wplywem tego orzec lzejszy wymiar kary. Natomiast pierwsza czesc pomyslu - to o zrzeczeniu sie analogicznego prawa - bdb.
Czyli wracamy do średniowiecza? Osądy rodzinne, jak sądzę, będą przede wszystkim motywowane emocjami, a nie trzeźwym osądem sytuacji. Nie wiem czy rozsądne byłoby pozostawianie takiej kwestii uznaniu każdego z nas.
rafalt.sobczak pisze:
Dozywocie, czy kara czasowa, zdecyduj się. Z dożywociem facet nie może wyjść i zabijać ponownie. A co do utrzymywania więźniów, wyobraź sobie, że więźniowie również wykonują prace, których koszta w niektórych więzieniach zwracają koszta ich zakwaterowania. Wystarczy po prostu doprowadzić do takiej sytuacji, gdzie będzie to normą
W których więzieniach? Z tego co wiem, to ich praca jest zazwyczaj dobrowolna, z rzadka opłacana. A na karę ograniczenia wolności (na przykład robót społecznych) oskarżony, później skazany musi wyrazić zgodę. Domyślasz się zatem, ilu z nich jest chętnych do pracy w momencie kiedy mają wszystko za darmo?
I na koniec jeszcze taka uwaga ogólna. Z jednej strony moja humanitarna część nie zezwala na zabijanie ludzi. Nigdy, pod żadnym warunkiem. Z drugiej strony są takie przypadki, jak jawi się ten z Kamiennej Góry, w przypadku których moje poglądy etyczne są wystawiane na poważną próbę. Jeżeli faktycznie całość przebiegła tak, jak wynika to doniesień prasowych, to generalnie dostrzegam potrzebę usunięcia takiej jednostki ze społeczeństwa. Nie nazwę tego karą śmierci, bo takie sformułowanie jest zwyczajnie chybione. Kogo należy karać, jeżeli podmiot karany jest unicestwiany? Ale to jest powiedzmy spór semantyczny, bez większego znaczenia dla samej istoty problemu.
Trudno zredukować człowieka tylko do kosztów utrzymania, które generuje z racji osadzenia w zakładzie karnym. Jeszcze trudniej zrozumieć wyładowanie swojej frustracji w ten sposób i to w dodatku na dziecku - przy czym jeszcze raz zastrzegam, jeżeli cały stan faktyczny sprawy faktycznie wygląda tak, jak zostało to przedstawione przez media. Nie uważam jednak, żeby celowe zamykanie było takiego człowieka na resztę jego życia. Jego czyn był na tyle obrzydliwy, że jeżeli mamy zachować harmonię w społeczeństwie, to należałoby zastosować inną formę odpłaty - zawsze jednak czuwać nad tym musi władza sądownicza.
Zresztą nie mam wątpliwości, że jeżeli ten gość faktycznie trafi do zakładu karnego (a nie zamkniętego, bo linia obrona polegającą na udowodnieniu niepoczytalności w takim przypadku wydaje się jedyną rozsądną), to współwięźniowie na pewno nie pozwolą mu zapomnieć co zrobić.