Masterful Magazine

Teraz się okaże kto tutaj zna się na kinie przez duże K. Dwóch speców od kina poetycko - onirycznego. Dzieła, które albo są ubóstwiane albo niezrozumiałe. Ludzie odpowiedzialni za "Sanatorium pod Klepsydrą", "Salto", "Jak Daleko Stąd Jak Blisko", "Dolina Issy" - w moim subiektywnym odczuciu opoka polskiej kinematografii, totalnie niedoceniona przez motłoch żądny Kilera, Mauera i Szyca. Filmy, które nie są tylko ucztą dla oka (chociaż zdjęcia w w/w produkcjach to majstersztyk), ale też i dla żądnych rozrywki intelektualnej.

Chociaż nigdy nie pokusiłbym się o rozpatrywanie czasów PRLu w superlatywach, tak jedno trzeba stwierdzić: w krwiożerczym kapitaliźmie, gdzie zapotrzebowanie na film dyktują gusta motłochu niemożliwe jest stworzenie takich obrazów.

Hasa uwielbiam, ale dla odmiany twórczość Konwickiego znam słabo, więc powstrzymam się od głosu.

Salto czy Jak daleko stąd, jak blisko niszczą, chociaż najbardziej lubię kameralny debiut. Jednak Has.

wybieram Hasa za Sanatorium pod Klepsydrą i Rękopis znaleziony w Saragossie

Ja pierdolę, ale tłumy w temacie :D

Polskie kino jest passe, nie wiedziałeś?

Obecnie jest syfiaste, ale stare polskie dramaty czy psychologiczne to je klasa światowa. Sanatorium i Rękopis widzieć trza, Matka Joanna też kult. Nawet nie wiedziałem, że widziałem filmy tych panów. Jakoś nie mam zwyczaju zapamiętywania nazwisk reżyserów i scenarzystów. Jeszcze nie głosuje, bo mam w planach zobaczyć kolejne ich filmy.

Z Konwickim warto zacząć od wspólnie zrealizowanego z Wajdą "Kroniki Wypadków Miłosnych". Co prawda gra Młynarskiej wkurwia niepomiernie, ale jest to zdecydowanie "najłatwiejszy w odbiorze" film Tadka i świetne wprowadzenie w jego "mityczny świat dzieciństwa - przedwojennych Kresów", tak świetnie przedstawiony w "Dolinie Issy" i szczątkowo przywracany jako symbol w pozostałych produkcjach. Z kolei "Jak Daleko Stąd, Jak Blisko" to dla mnie najlepsze co wyszło spod jego rąk - genialne dialogi, zdjęcia, mistrzowska gra Łapickiego, Maklakiewicza i Holoubka, a w tle pełna niepokoju muzyka Koniecznego.

Konwicki też dobrze się sprawdził jako scenarzysta. Praktycznie we wszystkich filmach, w których maczał palce daje się wyczuć ten charakterystyczny szlif i pierwiastek, który powoduje, że jest w nich to "coś". Pierwszy z brzegu przykład - "Austeria" Kawalerowicza. Sam Pszoniak gdzieś wspomniał, że adaptacja powieści Stryjkowskiego zapowiadała się raczej na przeintelektualizowaną klapę, do czasu aż Tadek nie wziął w łapy scenariusza i nie dokonał odpowiednich zmian.

No i ten... oczywiście głos na Konwickiego. Chociaż debiut i "Sanatorium..." Hasa to dla mnie również niedoścignione klasyki, bez których polskie kino byłoby zdecydowanie uboższe :-)

Lykantrop pisze: Konwicki też dobrze się sprawdził jako scenarzysta. Praktycznie we wszystkich filmach, w których maczał palce daje się wyczuć ten charakterystyczny szlif i pierwiastek, który powoduje, że jest w nich to "coś". Pierwszy z brzegu przykład - "Austeria" Kawalerowicza. Sam Pszoniak gdzieś wspomniał, że adaptacja powieści Stryjkowskiego zapowiadała się raczej na przeintelektualizowaną klapę, do czasu aż Tadek nie wziął w łapy scenariusza i nie dokonał odpowiednich zmian.
)

Bo tak naprawdę Austeria jest filmem Konwickiego, a nie Kawalerowicza. Podobnie jak Duch jest filmem Spielberga, a nie Hoopera. ;)

No taką teorię też pierwszy raz słyszę, chociaż o samym Konwickim to sporo się naczytałem.

Trudno przedkładać jednego nad drugiego. Obaj to mistrzowie, Hasa kilku rzeczy jeszcze nie widziałem, Konwickiego znam wszystko co nakręcił + te do których pisał scenariusze. Minimalnie głos w stronę Tadeusza, za całokształt, także podejście do życia i rzeczy poza filmowe. Polecam dokument "Co ja tu robię? Tadeusz Konwicki"