Masterful Magazine

OZZY OSBOURNE - BLIZZARD OF OZZ


Ozzy po opuszczeniu szeregów Sabbath długo na siebie czekać nie kazał. Do składu dokooptował 26letniego Randy'ego Rhoads'a, o którym pamięć długo jeszcze nie zagaśnie wśród adeptów sztuki gitarowej (o ile w ogóle). I na dzień dobry przywitał gawiedź albumem, który (bez kozery) przyznam, iż uważam za ten "naj" z całej pokaźnej dyskografii króla reality show i heroiny.
Tutaj nie ma ani jednej mielizny, ani jednej nie tak brzmiącej nuty czy cienia żenady. Tak jak balanga zaczyna się od żywiołowego "I don't know", tak karawana z hukiem i bez wstydu jedzie dalej, kończąc na równie hiciarskim "Steal Away (The Night)". Po drodze mija się z takimi fajerwerkami jak "Crazy Train", balladowymi: "Goodbye to Romance" i "Revelation (Mother Earth)" [jest chociaż jedna persona tutaj która ich nie zna?!], epickim "Mr. Crowley" czy "Suicide Solution". Początkowo za zbuk przyjmowałem "No Bone Movies", który w tle genialnej resztki wyróżniał się swoją nijakością, ale na szczęście ropa z ucha się wylała co do kropli i odszczekałem moje bluźnierstwa w pokorze.

Ten album zaskakuje (tudzież zaskakiwał) swoją lekkością i rześkością. Świetnymi riffami gitarowymi i sekcją rytmiczną. Rhoads aż kipi pomysłami, świetną techniką, a jednocześnie słychać brak jakiejkolwiek chłodnej kalkulacji - to jest czysta zabawa dźwiękami i spontan.

Album z gatunku "must have". Nic więcej do dodania.

Ps. Graficznie przystroję laurkę zgodnie z regulaminem działu jak wrócę, za wszelkie niewygody w trakcie czytania sorry.

Nie lubię, tak jak całości jego dokonań solo.

Moja ulubiona plyta Ozzy'ego, hiciarskie granie.

Nie lubię, a do płyt Black Sabbath - zarówno do tych pierwszych, jak i tych wydanych w podobnym czasie (H&H, Mob Rules) - nie ma nawet startu.

Generalnie można posłuchać, ale nie jest to nic co by mnie w jakiś szczególny sposób porywało. W zasadzie jestem zdania, że można by z wszystkich solowych płyt tego pana wybrać najlepsze kawałki i z tego zrobić jeden, zajebisty album. Bo niestety zdarzyło mu się bardzo dużo gówna nagrać.

Generalnie z disco Ozzy'ego liczą się tylko 3 pierwsze płyty (pomijając "Speak of the Devil"). Dalej to już jest równia pochyła, a od 1995 r. dziadek raczy nas takimi mieliznami, że pozostaje tylko żal, smutek i sentyment po latach świetności.

Nie lubię, a do płyt Black Sabbath - zarówno do tych pierwszych, jak i tych wydanych w podobnym czasie (H&H, Mob Rules) - nie ma nawet startu.

Nie ma co porównywać nawet, Ozzy już na "Blizzard..." wyłamał się z konwencji znanej z macierzystej kapeli i poszedł w kompletnie inną stronę. Pewnie, że do H&H to się nie umywa, ale nie mów, że ta płyta swojej cegły nie dołożyła do raczkującego wówczas pudel metalu.

nie tyle się wyłamał, co raczej cofnął się do brzmienia Sabbatów z połowy lat 70. a hair metalem nigdy się za specjalnie nie interesowałem (choć bardzo lubię Mötley Crüe), więc jego wpływu na takie granie oceniać nie będę.

No to dziwne, że nie trawisz "Blizzard of Ozz", a łykasz bez popitki takie "Theatre of Pain" Motley. Dla mnie te albumy mają wspólny mianownik

The Ultimate Sin, No Rest for Wicked, No More Tears i Ozzmosis to takie hujowe płyty, że ja pierdolę - złote sromy pudelka !!!

Lykantrop pisze:26letniego Randy Rhoads'a

Poprawna forma to "Randy'ego Rhoadsa".

Nie kumam w ogóle ludzi, którzy jarają się OO a nie doceniają TE/NSD. Z całej solowej kariery Ozzy'ego uzbierałbym kilka fajnych numerów, "Mr Crowley" jest jednym z nich ale całość BoO - bleee...

^ pisz kurwa normalnie z łaski swojej, bo nie chce mi się kombinować nad tymi twoimi skrótami

hcpig pisze:Nie kumam w ogóle ludzi, którzy jarają się OO a nie doceniają TE/NSD. Z całej solowej kariery Ozzy'ego uzbierałbym kilka fajnych numerów, "Mr Crowley" jest jednym z nich ale całość BoO - bleee...

Moja diagnoza jest taka: nie czujesz rock'n'rolla