Masterful Magazine

LED ZEPPELIN (1970) III

Już widzę te rozkminki: a co z czwórką, dwójka i jedynka lepsza. Ale po kolei.
Wszystko ma swoje powody. Po debiucie i drugiej płycie, z których pierwsza pachniała bluesem, zaś następną otwierał "Whole lotta love" wszyscy myśleli, że nastąpi eksplozja hard rocka. Nic z tego.
Na trzecim długograju mamy rześki początek, porządne bębnienie Bonza i gruby, soczysty bas w otwieraczu. Po nim przychodzi lekko orientalny rytm w drugim numerze, a łojenie na chwilę wraca w trzecim "Celebration day". I tyle.
Co dzieje się potem jest zdumiewająco odkrywcze.
Płaczliwa niby-balladka "Since I've been loving you" z solówką, którą Page ponoć płodził w bólach jakby to miał być jego pierworodny. Gęsty, zagmatwany i podobno marny/wymęczony "Out on the tiles", będący ostatnim numerem na 1 stronie, gdzie ponoć trafiały najgorsze utwory, bo igła najbardziej rysowała rowki płyty. A tak naprawdę gryf się ścierał podczas riffowania.
A po odwróceniu krążka - głównie folkowe piosenki, zagrane na luzie przygrywki całkowicie wyluzowane, bez napinki po wyczerpujących trasach koncertowych, gdzie każdy musiał wykazywać się wirtuozerią i tak zwanym kunsztem. Do dzisiaj słuchając takiego "Tangerine" mam rogala na ryju, że Taki zespół gra coś takiego. Bez niepotrzebnych żarcików w stylu "Anyone's daughter" Purpli. Wiejski klimat? Pseudo-luz muzyków-milionerów? Nic z tego! W pełni przygotowana rzecz, która miała wszystkim pokazać czym jest umiejętność niepodążania za własnymi dokonaniami, tylko zaplanowana volta stylistyczna. Chcieliście piłowania i grania pod kotleta na wielkich spędach? No to macie imprezę na wsi we własnym gronie.

inaczej odbieram ten album, ale luz, też go uwielbiam :D

Najlepszy Zep (obok dwójki i jedynki).

Najbardziej lubię pierwsze dwa albumy, ale 'Trójkę' z czasem też polubiłem.

dwójka zdecydowanie najlepsza

Przez długie lata uważałem 'Dwójkę' za najlepszą, ale dziś nie jestem tego tak bardzo pewien. Nie mogę zdecydować się między 'I' a 'II'. Zwłaszcza, że najbardziej wpływową i przełomową płytą w karierze Led Zeppelin jest właśnie debiut. Album o znaczeniu porównywalnym z debiutami Hendrixa, King Crimson i Black Sabbath.

najbardziej kocham jedynkie, w duzej mierze dzieki "Dazed and Confused"

Agony pisze:Przez długie lata uważałem 'Dwójkę' za najlepszą, ale dziś nie jestem tego tak bardzo pewien. Nie mogę zdecydować się między 'I' a 'II'. Zwłaszcza, że najbardziej wpływową i przełomową płytą w karierze Led Zeppelin jest właśnie debiut. Album o znaczeniu porównywalnym z debiutami Hendrixa, King Crimson i Black Sabbath.

I za zaczątki
II za doszlifowanie
III za eksperyment

I tyle :)

mhm...

IV > I > III > II

przy czym dwójka jest genialna :D

Jakby nie układać wzorów to dwójka zawsze będzie u mnie na końcu tej czwórki. Nie wiem, nigdy się do końca nie przekonałem do całości.

Ja z kolei zajebiście lubię "Anyone's Daughter" :D

Mnie najbardziej debiut rozwala, chociaz reszcie, tez malo co brakuje.

najbardziej lubię krążki o numerach parzystych, choć za LZ nigdy szczególnie nie szalałem

byrgh pisze:najbardziej kocham jedynkie, w duzej mierze dzieki "Dazed and Confused"

na nagraniach z koncertów ten kawałek po prostu wymiata

[

byrgh pisze:najbardziej kocham jedynkie, w duzej mierze dzieki "Dazed and Confused"

vvorldvvithoutshit pisze:na nagraniach z koncertów ten kawałek po prostu wymiata

Dazed & Confused niszczy. Takie to były czasy, że najlepsze kawałki na żywo miały miejsce na wirtuozerię i nieograniczoną improwizację. To se ne vrati.

KreatoR pisze: Płaczliwa niby-balladka "Since I've been loving you" z solówką, którą Page ponoć płodził w bólach jakby to miał być jego pierworodny.

Jeden z najlepszych kawałków Led Zeppelin ever, spokojnie kasujący jakieś tam "Schody...". I pierdolić solówkę, bo nie o nią chodzi, tylko o gęsty blusior, który się hektolitrami wylewa z tego utworu.

no dobry cover, dobry...

Ten kawalek generuje dla mnie te sama gore emocji co Dazed and Confused.

longinus696 pisze:

KreatoR pisze: Płaczliwa niby-balladka "Since I've been loving you" z solówką, którą Page ponoć płodził w bólach jakby to miał być jego pierworodny.

Jeden z najlepszych kawałków Led Zeppelin ever, spokojnie kasujący jakieś tam "Schody...". I pierdolić solówkę, bo nie o nią chodzi, tylko o gęsty blusior, który się hektolitrami wylewa z tego utworu.

Z założenia nie chciałem pisać "laurki" tylko rzetelną reckę, jedynie fakty - zostawiając miejsce na dopowiedzenia. Dobrze to wychwyciłeś:)

Pierwsze cztery to kult, wiadomo. Nie mniej jednak z czasem coraz bardziej doceniam późniejsze.

mysticcum pisze:Pierwsze cztery to kult, wiadomo. Nie mniej jednak z czasem coraz bardziej doceniam późniejsze.

Właściwie ich jedynym albumem, który można sobie z czystym sercem odpuścić jest In Through The Out Door. Ma kilka dobrych momentów, ale całościowo...Na tej podstawie wysnuć chciałbym taką teorię, że oni w latach 80 już kompletnie by się pogubili...