Masterful Magazine

od rana tak sobie siedzę i słucham LOW, za oknem siąpi deszczem, ciemno jakoś... nie chce się słuchać nic głupkowatego i wesołkowatego. tylko smętów. dołów. nieszczęśliwości. wiecie, smutnych płyt, nawet nie depresyjnych, a po prostu smutnych, płaczliwych. z dwoma zastrzeżeniami:
1. wiem, że obok jest temat o piosenkach. ale po pierwsze, ja nie lubię przerzucania się linkami z jewtuba, a po drugie, nie lubię słuchać wyrwanych z kontekstu piosenek. mi tu chodzi o całe, kompletne albumy.
2. jeśli macie wpisywać neurosis, darujcie sobie. jeśli macie napisać, że "to może nie do końca to, o co chodzi w temacie, ale...", albo "nie smutne, ale wzbudza we mnie jakiś tam stan", darujcie sobie. serio, nie mam ochoty sprawdzać jaki kurwa stan wzbudza w was płyta, która ma chuj z tematem wspólnego. chcę konkretów na temat.
dla przykładu, low (kawałek pt. closer w 100% oddaje, jakich emocji szukam), już wspomniany we wstępie, to jest dobry kandydat do tego tematu. nadało by się też chociażby the national - high violet, powiedzmy ton - world coming down, wiecie, smutek, melancholia, łzy, strata...może być naiwne, jebać to.

dla porządku, miło by było, gdyby z nazwą zespołu i tytułem płyty w parze szła okładka, i krótka opisowa ocena płaczliwości płyty :)

KURWA TAK

JEBAĆ, JEBAĆ!

Ja tam nie wiem czy płaczliwe, ale dziś już na niepogodę poleciał VHERNEN z Wysp Owczych oraz debiut litwińskiego ARGHARUS, oba materiały klasa.Zwłaszcza litwini.

Coil.

Kurcze, rozumiem smutne, ale dlaczego zaraz "płaczliwe"?



Melancholijno -refleksyjna, ale w żadnym razie płaczliwa.



Smutno-zgryźliwa.



Trzeci i czwarty utwór to jedne z największych dołów jakie znam.

Te trzy bym polecił. A ta poniżej jest płaczliwa ;)

No chyba polecę trochę captain obvious style ale "Brave Murder Day", "Viva Emptiness" i "The Great Cold Distance" jezeli nie masz uczulenia na Katatonię.

raczej pretensjonalne, chyba nie płaczliwe, ale smutne i melancholijne. z tym, że jest trochę hałasu. highlights: Bloodhail, Earthmover.

No i oczywiście



Ciężko jest zawrzeć w muzyce więcej smutku i goryczy. Płaczliwości nie stwierdzono.

niefortunnie się wyraziłem. nie chodziło mi o cipkowatą płaczkowatość, chciałem jedynie podkreślić, że to właśnie o ten dół, o tę czystą, wykrystalizowaną, konkretną emocję w tym temacie chodzi, a nie jakieś mieszanki, elementy, a może to, a tamto nie do końca, a że z przodu, a że z boku, a że nie wiadomo dlaczego.

Coldworld - Melancholie - 2008



Świetna, melancholijna i po prostu smutna płyta. Całość jest niemal transowa, jak już się wgryziesz w ten klimat (chociaż chyba niezbyt długo Ci na tym zejdzie) to cholerstwo nie chce łba opuścić.

Scaarph pisze:niefortunnie się wyraziłem. nie chodziło mi o cipkowatą płaczkowatość, chciałem jedynie podkreślić, że to właśnie o ten dół, o tę czystą, wykrystalizowaną, konkretną emocję w tym temacie chodzi, a nie jakieś mieszanki, elementy, a może to, a tamto nie do końca, a że z przodu, a że z boku, a że nie wiadomo dlaczego.

No to najczystszy dół masz na tej płycie PJ.

cohen jak najbardziej pasuje.
w departamencie the smiths mam zaległości niestety.
toola dziś odpuszczam.
misanthrope sprawdzę, choć nie wiem, czy mnie na minę nie ładujesz :)
have a nice life znam.
tę pj słyszałem raz, ale nie dała rady spod let england shake zaistnieć, posłucham sobie zaraz z innej perspektywy.
coldworld znam, ale nie stawiam jakoś szczególnie wysoko. nie najgorsza płyta, ale miewam trudności z pochłonięciem jej w jednym kawałku.

centralnie obok masz temat Matt Elliott. zarzucasz jego jakże trafnie nazwany album pieśni do picia i masz to co chciałeś.

To może Deathspell Omega - Paracletus, znasz ? ;)

Kurt pisze:To może Deathspell Omega - Paracletus, znasz ? ;)

znam. prośba...

Scaarph pisze: misanthrope sprawdzę, choć nie wiem, czy mnie na minę nie ładujesz :)

Odpuść sobie, to nie ten kierunek. Podałem jedynie jako przykład płaczliwości ;) Nawet nie wiem na ile ta płyta się dzisiaj broni, bo dawno jej nie słuchałem. Tak czy inaczej - nie ta bajka.

Scaarph pisze: tę pj słyszałem raz, ale nie dała rady spod let england shake zaistnieć, posłucham sobie zaraz z innej perspektywy.

Dla mnie na pewno nie gorsza od "Let England Shake", obie darzę równie mocnym uczuciem.

No wiem, przesadziłem.

Gris sam mi poleciłeś, to zapewne znasz ;)

Scaarph pisze:nieszczęśliwości. wiecie, smutnych płyt, nawet nie depresyjnych, a po prostu smutnych, płaczliwych.

Moja specjalnosc :) Tutaj niedawno opisywalem plyte, ktora powinna pasowac idealnie do tego czego szukasz. Absolutnie sie nie sugeruj chwilowa byc moze chwilowa, lekka zmiana nastroju w podniosly w We Are The Sane, po prostu przebrnij ten utwor jezeli ci nie wejdzie w klimat, a nie pozalujesz. A moze raczej pozalujesz, bo to jest plyta cholernie smutna i depresyjna, taka z gatunku tych, po ktorych uslyszeniu placz sie wydaje doskonalnym sposobem na spedzenie reszty zycia. Poziom depresji rzedu Pornography i Closer. Na deszczowe dni idealna. Daj szanse tej plycie jezeli cos ci nie zatrybi od razu, nie oczekujesz w koncu w tym temacie melodyjek z zegarka chwytajacych od razu za uszy? Zeby bylo smutniej dodam, ze Geoff Mann umarl na raka 11 lat po jej nagraniu.
viewtopic.php?f=4&t=8266&p=647521#p647521

ereb altor. ale nie nazwałbym tego PIOSENKAMI

niby oczywista oczywistość, ale chyba nikt jeszcze nie wymienił:



szczególnie druga część