Nasze wiersze

[megawat]

Wielka poezja to to nie jest.

Nikt nie pisał, że inaczej, smykersonie. :) Grafomania prima sort!

[kenediusze]

No taka randomowa gimnazjalna emopoezja, nuda.

Ale to jedno się jej udało, brzmi cudownie dwuznacznie w kontekście tego co zrobiła później:

mogę już wyjść do ludzi
bo na ludzi nig­dy nie wyjdę

[moonfire]

Mniej więcej od początku wieki XIX, czyli od romantyzmu, zaczęto nam wmawiać, że pisanie poezji jest jakimś boskim, kreacyjnym działaniem, że ten, kto wiersze pisze, jest wybrańcem niebios i jako ten bardziej wrażliwy od całej reszty zjadaczy chleba ma prawo do wydawania sądów (i czynów) niezgodnych z logiką oraz moralnością. Problem pogłębił modernizm, a później postmodernizm z przyległościami turpistyczno - brutalistycznymi.

Model ten, jak widać, jest bardzo popularny do dzisiaj, czego dowodem są tabuny mrocznych nastolatków i dwudziestolatków piszących swoje żałosne wypociny, słuchających smutnej muzyki i kreujących się na smutnych indywidualistów, których świat nie rozumie. Za dobrze mają gówniarze, pod nos podstawione żarcie, smartfony i tablety na żądanie. Przekonani o własnej oryginalności i niepowtarzalności, widzą tylko kawałek własnej dupy i nic więcej.

Ta dekadencja bierze się z nadmiaru. Wypasione, odarte z wartości puste łby zatrute muzyką indie i romantycznym paradygmatem w wersji dla ubogich. Umieją tylko pisać swoje pseudopoezje, bo to nie wymaga umiejętności, wrzucać takie same zdjęcia na instagram.

Uniosłem się, już nie będę.

[Nasum]

No taka randomowa gimnazjalna emopoezja, nuda.

Ale to jedno się jej udało, brzmi cudownie dwuznacznie w kontekście tego co zrobiła później:

mogę już wyjść do ludzi
bo na ludzi nig­dy nie wyjdę

To wiersze tej laski co zaszlachtowała ze swoim kolesiem jego rodziców?

Jak dostanie dożywocie to wyda w mamrze tomik poezji który zdobedzie więziennego oskara czy tam inne nike, w których będzie jęczała jak to jej źle i ogólnie syf...tyle że tym razem będzie pisała prawdę. Nie życzę raczej nikomu źle, ale niech zgnije w więzieniu. Dajcie ją do celi z Wasniewską, wymienią się doświadczeniami, jedna napisała książkę druga wiersze... cóż za wrażliwe dusze....

[megawat]

Mniej więcej od początku wieki XIX, czyli od romantyzmu, zaczęto nam wmawiać, że pisanie poezji jest jakimś boskim, kreacyjnym działaniem, że ten, kto wiersze pisze, jest wybrańcem niebios i jako ten bardziej wrażliwy od całej reszty zjadaczy chleba ma prawo do wydawania sądów (i czynów) niezgodnych z logiką oraz moralnością. Problem pogłębił modernizm, a później postmodernizm z przyległościami turpistyczno - brutalistycznymi.

Model ten, jak widać, jest bardzo popularny do dzisiaj, czego dowodem są tabuny mrocznych nastolatków i dwudziestolatków piszących swoje żałosne wypociny, słuchających smutnej muzyki i kreujących się na smutnych indywidualistów, których świat nie rozumie. Za dobrze mają gówniarze, pod nos podstawione żarcie, smartfony i tablety na żądanie. Przekonani o własnej oryginalności i niepowtarzalności, widzą tylko kawałek własnej dupy i nic więcej.

Ta dekadencja bierze się z nadmiaru. Wypasione, odarte z wartości puste łby zatrute muzyką indie i romantycznym paradygmatem w wersji dla ubogich. Umieją tylko pisać swoje pseudopoezje, bo to nie wymaga umiejętności, wrzucać takie same zdjęcia na instagram.

Uniosłem się, już nie będę.

Jako lingwista, teoretyk literatury, w końcu polonista po pięciu latach studiów bez dyplomu nie mogę się nie zgodzić. Kurwa mać.
Ja na ten przykład od wielu lat sobie coś tam skrobię i mam świadomość grafomańskiej wartości moich wypocin, więc nie zawracam nikomu dupy moim, hehe, talentem, więc piszę sobie do szuflady. Ale do szuflady to ja również odprawiam mroczne rytuały.
Ożesz kurwa.

[manieczki]

ja znajdę Twoją szufladę i opublikuje je!

[Plasfodeur]

Mniej więcej od początku wieki XIX, czyli od romantyzmu, zaczęto nam wmawiać, że pisanie poezji jest jakimś boskim, kreacyjnym działaniem, że ten, kto wiersze pisze, jest wybrańcem niebios i jako ten bardziej wrażliwy od całej reszty zjadaczy chleba ma prawo do wydawania sądów (i czynów) niezgodnych z logiką oraz moralnością. Problem pogłębił modernizm, a później postmodernizm z przyległościami turpistyczno - brutalistycznymi.

I ktoś w to niby poważny wierzy? Pisanie poezji nie różni się niczym od pisania prozy, czy dramatu, czy eseistyki. Praca w słowie. Gówna jest mnóstwo zarówno pośród prozaików jak i wierszokletów, ale ani jedni, ani drudzy nie mają raczej opinii Raskolnikowów. Ta dziewczyna nie jest głosem młodych zwyrodniałych poetów i żadnego dyskursu nie reprezentuje przecież :)

[megawat]

ja znajdę Twoją szufladę i opublikuje je!

Znajdziesz, smykersonie, znajdziesz.

[TheDude]

Mieszkam sobie ja w pontonie
Wczoraj se oszczałem dłonie
Napierdziałem do szuflady
Z liści robię też okłady
Zaś leśniczy, psycho-pedał
Dziś mi cztery szyszki sprzedał
Przyrządziłem z nich sałatkę
Zjem ją zaraz z crazy dziadkiem.

[HobGoblin]

Gdy poranne wstają zorze,
Mój chuj jakąś pizdę orze,
Jebie, jebie niestrudzenie,
Wyjebał już niebios utwierdzenie.
I tak rzecze: Już wyjebałem tysiąc srak,
Taki dzielny ze mnie ptak,
Teraz chęć na kozę mam,
Bo przechodzę dziś na islam,
param, pam, pam.

[Plastek]

Ene due like fake
jebał szympans Drone'a w srake.

[83koper83]

Ene due like fake
jebał szympans Drone'a w srake.

I w wyśnionym swym trójkącie
Zekuś Drona siorbie prącie.

[manieczki]

KURWA co ja znalazłem z dawnych czasów :D

http://www.duskforest.kgb.pl/wiersze1.htm" onclick="window.open(this.href);return false;

pusto parno
popołudnie
prymitywne sprawy
plama w kształcie chrząszcza
rozsypała się u moich stóp
i wróble
tyle wróbli, nagły hałas
popatrzcie na szpaki, one
zawsze we dwoje
albo samotnie
nigdy w stadzie
zrozumcie
Mnie
nie uchronisz sie!

jestem zmęczona
co to właściwie znaczy
ciało jest pełne energii
dusza umiera
zmęczenie
jest równowagą
jeśli ciało straci energię
zmęczenie
zamienia się
w śmierć
gdy jesteś zmęczony
tak naprawdę
zaczynasz umierać

Nie mogę się poruszyć.
W ustach suchość czuję.
Przed oczyma purpura.
W skroniach krew pulsuje.
JAK SŁODKO TO SMAKUJE!

niebieskie światełka
szczypią mnie w oczy
palce bezwiednie zaciskają
się na prętach
nie mogę nie chcę spać
ale męczę się umierając
nie widzę księżyca
tylko zatrute sodą chmury
słyszę ich wilgotny płacz
jak tu jasno
krzesło stoi
idiotycznie oparte o blat
jakby chciało usiąść
kaktusy rozświetlone łuną
wydają się tęsknić
za słońcem
a jednak są tutaj

Własne szczęście przeganiam
by posmucić się trochę
posiedzieć i popłakać
zrozumieć życia trochu
W mój ból wlewają się krople radości
gdyż ufam nadziei...że istnieje
w wosk wtapia się kolec róży
i spływa zewsząd krew
nie spalił się kolec róży
lecz serce me.

INSTANT ŚLEPOTA

[manieczki]

Opowiadania też w cipkę :D

Na bezkresnej przestrzeni pokrytej milionami białych kulek, cišgnęły się bardzo głebokie œlady. Œnieg sypał w oczy długowłosemu mężczyżnie. Ten ubrany w wiele warstw kapot szedł już od dłuższego czasu nie widzšc kresu swojej drogi. Czarne jak smoła włosy przykryte lodem rozwiewały się na wszystkie strony. Straszliwy wiatr z każdym krokiem wzmagał sie utrudniajšc wędrowcowi drogę. Œwiat w którym żył od dawna, był teraz nie do zniesienia. Jednak mężczyzna nie mógł zawrócic nawet gdyby chciał.Po prostu nie znalazłby drogi poœród tej zamieci. Nie wiedział jaka jest pora dnia, ale sšdził, że już jest wieczór ponieważ bardzo chciało mu się spać. Jego kroki stawały się wolniejsze. Nagle pod swoimi nogami ujrzał coœ co wyrwało go ze snu. Zatrzymał się. Przykucnšł i jego wzrok zatrzymał sie na pięknym kwiatku. Zielona łodyga była zakończona niebeskimi płatkami, między którymi znajdowały się żółte listki. - Jakim cudem znalazła się tutaj ta roœlina? - pomyœlał mężczyzna. Przypatrzył się jeszcze roœlinie, poczym wyrwał jš i wyrzucil. Następnie ruszył w dalszš drogę, brnšc w coraz większym œniegu.

[Sybir]

Manieczki, jestem pełen podziwu - przecież to, co tu wkleiłeś, to pewny rak oczu.

[manieczki]

ruchaj mnie wiersze… cipka mojej matki
tramwaje ulotka hrabianki porno
jak się nazywa dwustronne dildo
ruchaj mnie wiersze…

ruchaj mnie wiersze… czy kwiaty śpią?
muchy z ogonem jestem pedałem
eurosodoma stare lumpiary
ruchaj mnie wiersze…

ruchaj mnie wiersze… lesbijka jak to jest?
mam ubogie słownictwo
kobiety bdsm
ruchaj mnie wiersze…


Ach ruchaj mnie wierszem i niech jamby w jamach ssą
Synekdochą kochaj czule parabolą pieść
Rymem wolnym tym co w wolnym rytmie płoży się
Zrip mnie po miłości kres
Zrip mnie po miłości kres

Wincyj:
http://karo.iwasz.pl/blog/index.php?s=s ... mit=szukaj" onclick="window.open(this.href);return false;

[83koper83]

manieczki, manieczki...
czy dostałeś cieczki?
czy gałązki wierzbowe
połechtały cię w głowę?
czy pustynna cisza
zżarła cię jak liszaj?

w tej ostatniej godzinie
słuchaj, skurwisynie-
imię moje będzie
czterdzieści i cztery.*
ukocham cię wierszem
w cztery litery.

--------------------------------------------------
*razów.

[manieczki]

manieczki, manieczki...
czy dostałeś cieczki?
czy gałązki wierzbowe
połechtały cię w głowę?
czy pustynna cisza
zżarła cię jak liszaj?

w tej ostatniej godzinie
słuchaj, skurwisynie-
imię moje będzie
czterdzieści i cztery.*
ukocham cię wierszem
w cztery litery.

--------------------------------------------------
*razów.

Zezwalasz na powieszenie tego pięknego wiersza nad moim półkotapczanem?

[manieczki]

Odpowiedz ok

[manieczki]