Masterful Magazine

ja jednak wole pantere i jej the great southern trendkill. pro pain nie widzialem na zywo chociaz bym chcial. 1 plytka to rzeczywiscie byl kop po mordzie,ale nie znam ich wszystkich albumow,nie moj klimat tak do konca. a czemu nie sa gwiazdami? wydaje mi sie ze moze nie w polsce ale jednak sa dosc popularni,jak bylem w stanach widzialem duzo osob w ich koszulkach

Mam jedynie przegrywaną kasete z "Pro-Pain" i "Act of God". Fajne, czadowe granie w sam raz na impreze czy do samochodu.

Mam wszystkie ich płyty,i od czasu do czasu lubie sobie je włączyć, a gdybym miał wybierać ulubione płyty, postawiłbym na "The Truth Hurts" i "Prophets Of Doom". Generalnie bardzo fajne mocne granie, ale jednak wolę PANTERA

Znam tylko dwa pierwsze albumy. Sam nie wiem dlaczego po "The Truth Hurts" się tak zawiesiłem. W każdym razie dwa pierwsze rządzą. Z kolejnych płyt słyszałem już tylko pojedyncze numery i nigdy nie było żadnej popeliny.
Wokal Meskila zabija. Dzika bestia.

Wysłane przez Maria Konopnicka
Bodaj w lutym, w 1994 roku byłem na koncercie LIFE OF AGONY, PRO-PAIN, The Sudmonsters.

Jestem prawie pewien, że to był '95 rok. W każdym razie doskonale pamiętam Meskila popierdalającego po ulicy w krótkich spodenkach w największą piździawę. ;)

pierwsze dwa kraazki PRO-PAIN sa wykurwiste (+ plyta z coverami "run for cover")...niestety kazda nastepna ich plyta byla kopia tego co stworzyli na poczatku....nowego ich krazka nie kupie chocby byl za poldarmo bo ile razy mozna sluchac tego samego w kolko a niestety PRO-PAIN od dobrych paru ostatnich lat zjadaja swoj wlasny ogon....na poczatku lat 90-tych PRO-PAIN byli powiewem swierzosci w swiatku hardcore-metalowym lecz to sie skonczylo i obecnie sa wtorni

Jedynka i "The Truth Hurts", pozniejsze sa niezle, ale startu do pierwszych dwoch nie maja imo. Na ostatnich dwoch plytach, trzeba przyznac, ze forma zwyzkuje.

Całkiem fajne, ale na dłuższą mete wieje nudą. Co racja to racja, kiedyś napewno robiło wrażenie, ale dziś wymiękają. Chociaż taki " Operation blood for oil" daje czadu.

O potędze tej kapeli stanowią przede wszytkim takie numery jak: "Foul Taste Of Freedom", "The Truth Hurts", "The Beast Is Back" czy "Make War, Not Love".

Band dobry koncertowo,już raz ich w tym roku widziałem i nieomieszkam we wrzesniu znowu

Jakoś styczeń albo luty jeden z lepszych koncertów na jakich byłem,moc i ludzie zapierdalali na maxa pod sceną nie to co teraz ,miękkie siuśki

Spoko kapela daje rade, szacunek dla nich za to że cały czas młócą swoją muzę.

Jedynka bardzo fajna, szczególnie "Pound For Pound" utkwił mi w pamięci, choć nie słyszałem tego z 10 lat. "The Truth Hurts" był niezły, podobnie "Contents Under Pressure". Nic wiecej nie znam.

Debiut byl gites, u Vanessy Warwic ich uslyszalem w Headbangers Ball, dwojka tez ale dalej juz nie chcialo mi sie.

W ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy mocno nadrobiłem braki w ich dyskografii. Nabyłem na CD debiut (swego czasu taśmy z dwoma pierwszymi albumami mi zaginęły), "Contents...", s/t, "Act of God i "Round 6". Wchodzi bez popity. Płyty chodzą w śmiesznych cenach.

Jak słyszę utwory takie jak "Fed up", "Fuck it" czy "Crush" to micha mi się cieszy jak złoto, a browary same się otwierają,

Pierwsze dwie płyty Pro-Pain to obok Biohazard i Life of Agony absolutna klasyka brooklińskiego grania jak dla mnie. Trzecia, z pięścią też fajna, brzmienie już nie takie jak na Truth Hurts ale nadrabiają skocznym rytmem. Logo z płyty przyozdabiało materiały promocyjne ostatnich dwóch koncertów w Warszawie i Krakowie. Po Contents Under Pressure słuch mi urwało aż do czasu ostatnich koncertów. Ostatnie płyty są naprawdę bardzo udane, szczególnie powtarzam Prophets of Doom, szalenie urozmaicony album i świetnie sprawdzający się na koncertach. Miesiąc temu wyszła nowa - No End in Sight. Nie wiem czego się spodziewać, jeszcze nie miałem okazji przesłuchać.

Czys ty ochujal? Debiut najlepszy to kazdy wie ale zeby ostatnia?

Po przesłuchaniu No End in Sight dochodzę do wniosku, że panowie z Pro-Pain lekko zdziadzieli. Nie przekonała mnie ta hard rockowa bujanka. Ale, że Pro-Pain nagrywa różne płyty, raz cięższe raz lżejsze to spokojnie poczekam do następnej.

Dokupiłem "The truth hurts" i "Shreds of dignity". Ta pierwsza jeszcze zyskała po latach, drugą poznałem dopiero teraz. Wychodzi na to, że ten zespół nie ma w dyskografii niewypałów.

W zbiorach przybyły mi ostatnio dwie kolejne płyty ekipy Meskila, czyli "Fistful of hate" oraz "Prophets of doom". Wczoraj przysiadłem nad tą drugą i jestem bardzo zadowolony z tego co słyszę. Skomponowana na tyle umiejętnie, że prawie trzy kwadranse zlatują bez mielizn i ani razu w czasie odsłuchu nie korci, żeby spojrzeć na zegarek. Jest tu kilka kilerów, wbijających się bez pardonu do żelaznego koncertowego repertuaru grupy. "Neocon", "Un-American", "Hate marches on", "Operation Blood For Oil" czy "Death toll rises" to wszystko klasowe granie z crossoverowych wyżyn. Imponujące, że tak wysoki poziom udaje się utrzymać na dziewiątej płycie studyjnej. Jeszcze trochę, a za wytrwałość, konsekwencję i nie oglądanie się na trendy zasłużą na miano młodszego brata MOTÖRHEAD. W paru momentach nachodzi mnie wręcz refleksja: "tego nie powstydziłby się SLAYER" (taki sprzed mniej więcej dekady).

Uzewnętrzniam się: "Foul taste of freedom" leci na okrągło od prawie dwóch tygodni. Przesłuchałem w tym czasie sto kilkadziesiąt razy. Uwielbiam ten album. Jedna z najważniejszych dla mnie płyt. Kilka nieśmiertelnych klasyków ---> i ponad czterdzieści minut grania w stylu HC / crossover na najwyższym poziomie. Gdybym miał się ograniczyć ze swoimi zbiorami do absolutnego minimum na tę płytę miejsce by się na pewno znalazło.