Co teraz czytacie? v.2

[Sgt. Barnes]

Nekroskop Lumleya, pierwsze wydanie. Ale tylko pierwsze 5 tomów. Odświeżam po 20 latach.

[Nasum]

Kiedy byłem w Albanii kilka lat temu nie sposób było nie zauważyć w Tiranie monstrualnej piramidy która miała być grobowcem Hoxhy, kilku jednoosobowych bunkrów które wystawały niczym kikuty z ziemi, czy muzea, poświęcone historii najnowszej, czyli gorzkiej dyktatury komunistycznej, która zamieniła ten kraj w odizolowane, ponure więzienie. To po prostu się czuło - przynajmniej ja tak miałem. Długo szukałem jakichś reportaży na temat Albanii, które poświęciłyby trochę więcej miejsca temu okresowi. "Błoto słodsze niż miód" Małgorzaty Rejmer to doskonały obraz codzienności z jaką musieli borykać się Albańczycy, ukazujące terror, beznadzieję i absurd wylewający się z każdego zakątka, ale brakowało mi tam czegoś więcej o samym sprawcy tego koszmaru - o Enverze Hodży. Aż w końcu nakładem serii Oblicza zła przyszła i kolej na tego zbrodniarza i psychopatę - zapomnianego przez Boga i ludzi kraju jakim jest Albania.

Książka jak najbardziej spełniła moje oczekiwania, choć czytając niektóre recenzje, których autorzy utyskiwali na jakieś braki - zwłaszcza na brak opisu życia przeciętnego Albańczyka - miałem pewne obawy. Nie wiem kto pisał tą recenzję, ale jest to jedna z lepszych pozycji z tej serii. Po pierwsze, bardzo szczegółowo opisuje karierę Envera, autor już na samym początku stawia pytania, jakim cudem ta przeciętna osoba, ten miałki inteligent, ten do bólu nijaki człowiek wspiął się tak wysoko. Ani nie błyszczał intelektem, nie był jak Stalin w którego był zapatrzony opętany ideą szerzenia komunizmu, do partii trafił przypadkowo ale zapatrzony w swego idola odtworzył wiernie jego metody postepowania. Jeśli chodzi o różnice między Hoxhą a Stalinem, to jest nią wyłącznie skala. Albania nie jest zbyt ludnym krajem, dlatego ofiar represji było zdecydowanie mniej...

System który stworzył po dojściu do władzy w 1944 roku opierał się na terrorze, inwigilacji, notorycznych czystkach, walce z każdą religią, wyimaginowanymi i realnymi wrogami i tajnej policji Sigurimi. Udało mu się stworzyć z kraju jedno wielkie więzienie. Dzień w którym doszedł do władzy Albańczycy nazywają dniem, w którym umarła wszelka nadzieja. I ten brak nadziei wyziera niemal z każdej strony tej książki. Z każdym mijającym rokiem, Albania pogrąża się w coraz większym marazmie, coraz głębsza staje się izolacja, kierownictwo partii zrywa ostatnie sojusze z Jugosławią, ZSRR i Chinami by na końcu pozostać całkowicie sama.... Pogłębia się także paranoja przywódcy, jego obsesyjna chęć kontroli. Sigurimi ma teczki niemal na każdego obywatela. Tortury w więzieni sa powszechne. Głód i niedozywienie. Polityczna indoktrynacja która ogłupia obywateli, a która nie potrafi ich ochronić przed więzieniem, zsyłką, internowaniem czy plutonem egzekucyjnym, to bowiem często zależy od kaprysu Envera. Beznadzieja, marazm, absurd i paranoja wyznaczają kierunek, w którym podążać ma cały naród. To kierunek wprost w objęcia obłędu, powolne staczanie się na samo dno, przy jednoczesnym wysokim poziomie życia samej wierchuszki.

To opowieść przygnębiająca, mroczna, pełna przykładów okrucieństwa wobec poszczególnych osób. Przykładów jest sporo, jak na przykład jeden z generałów, który nie mógł stanąć przed plutonem egzekucyjnym, bo przy rozczarowaniu Envera zmarł podczas tortur. Ksiądz który nie mógł ustać przed plutonem egzekucyjnym, bo miał połamane ręce i nogi. Jeden z przedstawicieli władzy który zmarł w więzieniu na tężec którym się zaraził od drutu kolczastego, którym przez kilka tygodni miał skrępowane ręce. Wstrząsające są przykłady ludzi, którzy otrzymywali wyroki więzienia po 35 lat za opowiedzenie dowcipu, za pochodzenie z bogatej rodziny czy za porównywanie jakości produktów krajowych z zagranicznymi. Opisy więzień, tortury, czy warunki osadzenia już potrafią mrozić krew w żyłach. Więzienia czy obozy pracy w Albanii to bowiem nic innego niż przedsionek piekła. Przedsionek, w którym umiera wszelka nadzieja. Ale nawet martwi nie maja lekko. Na rozkaz Hoxhy agenci Sigurimi dokonują ekshumacji rozstrzelanych przeciwników politycznych, by sprawdzić, czy już ich zwłoki się rozłożyły. Jeśli nie, to wlewając kwas, przyspieszali ich rozkład. A później, czasem po kilka razy dokonywano ekshumacji i przenoszono z miejsca na miejsce, by zatrzeć jakikolwiek ślad, by nikt nigdy nie odnalazł szczątków tych, którzy ośmielili się myśleć inaczej niż Enver.

Bardzo dobra pozycja. Polecam. Jak ktoś lubi Bałkany tym bardziej.

[DST]

Kiedy byłem w Albanii kilka lat temu nie sposób było nie zauważyć w Tiranie monstrualnej piramidy która miała być grobowcem Hoxhy, kilku jednoosobowych bunkrów które wystawały niczym kikuty z ziemi, czy muzea, poświęcone historii najnowszej, czyli gorzkiej dyktatury komunistycznej, która zamieniła ten kraj w odizolowane, ponure więzienie. To po prostu się czuło - przynajmniej ja tak miałem. Długo szukałem jakichś reportaży na temat Albanii, które poświęciłyby trochę więcej miejsca temu okresowi. "Błoto słodsze niż miód" Małgorzaty Rejmer to doskonały obraz codzienności z jaką musieli borykać się Albańczycy, ukazujące terror, beznadzieję i absurd wylewający się z każdego zakątka, ale brakowało mi tam czegoś więcej o samym sprawcy tego koszmaru - o Enverze Hodży. Aż w końcu nakładem serii Oblicza zła przyszła i kolej na tego zbrodniarza i psychopatę - zapomnianego przez Boga i ludzi kraju jakim jest Albania.

Książka jak najbardziej spełniła moje oczekiwania, choć czytając niektóre recenzje, których autorzy utyskiwali na jakieś braki - zwłaszcza na brak opisu życia przeciętnego Albańczyka - miałem pewne obawy. Nie wiem kto pisał tą recenzję, ale jest to jedna z lepszych pozycji z tej serii. Po pierwsze, bardzo szczegółowo opisuje karierę Envera, autor już na samym początku stawia pytania, jakim cudem ta przeciętna osoba, ten miałki inteligent, ten do bólu nijaki człowiek wspiął się tak wysoko. Ani nie błyszczał intelektem, nie był jak Stalin w którego był zapatrzony opętany ideą szerzenia komunizmu, do partii trafił przypadkowo ale zapatrzony w swego idola odtworzył wiernie jego metody postepowania. Jeśli chodzi o różnice między Hoxhą a Stalinem, to jest nią wyłącznie skala. Albania nie jest zbyt ludnym krajem, dlatego ofiar represji było zdecydowanie mniej...

System który stworzył po dojściu do władzy w 1944 roku opierał się na terrorze, inwigilacji, notorycznych czystkach, walce z każdą religią, wyimaginowanymi i realnymi wrogami i tajnej policji Sigurimi. Udało mu się stworzyć z kraju jedno wielkie więzienie. Dzień w którym doszedł do władzy Albańczycy nazywają dniem, w którym umarła wszelka nadzieja. I ten brak nadziei wyziera niemal z każdej strony tej książki. Z każdym mijającym rokiem, Albania pogrąża się w coraz większym marazmie, coraz głębsza staje się izolacja, kierownictwo partii zrywa ostatnie sojusze z Jugosławią, ZSRR i Chinami by na końcu pozostać całkowicie sama.... Pogłębia się także paranoja przywódcy, jego obsesyjna chęć kontroli. Sigurimi ma teczki niemal na każdego obywatela. Tortury w więzieni sa powszechne. Głód i niedozywienie. Polityczna indoktrynacja która ogłupia obywateli, a która nie potrafi ich ochronić przed więzieniem, zsyłką, internowaniem czy plutonem egzekucyjnym, to bowiem często zależy od kaprysu Envera. Beznadzieja, marazm, absurd i paranoja wyznaczają kierunek, w którym podążać ma cały naród. To kierunek wprost w objęcia obłędu, powolne staczanie się na samo dno, przy jednoczesnym wysokim poziomie życia samej wierchuszki.

To opowieść przygnębiająca, mroczna, pełna przykładów okrucieństwa wobec poszczególnych osób. Przykładów jest sporo, jak na przykład jeden z generałów, który nie mógł stanąć przed plutonem egzekucyjnym, bo przy rozczarowaniu Envera zmarł podczas tortur. Ksiądz który nie mógł ustać przed plutonem egzekucyjnym, bo miał połamane ręce i nogi. Jeden z przedstawicieli władzy który zmarł w więzieniu na tężec którym się zaraził od drutu kolczastego, którym przez kilka tygodni miał skrępowane ręce. Wstrząsające są przykłady ludzi, którzy otrzymywali wyroki więzienia po 35 lat za opowiedzenie dowcipu, za pochodzenie z bogatej rodziny czy za porównywanie jakości produktów krajowych z zagranicznymi. Opisy więzień, tortury, czy warunki osadzenia już potrafią mrozić krew w żyłach. Więzienia czy obozy pracy w Albanii to bowiem nic innego niż przedsionek piekła. Przedsionek, w którym umiera wszelka nadzieja. Ale nawet martwi nie maja lekko. Na rozkaz Hoxhy agenci Sigurimi dokonują ekshumacji rozstrzelanych przeciwników politycznych, by sprawdzić, czy już ich zwłoki się rozłożyły. Jeśli nie, to wlewając kwas, przyspieszali ich rozkład. A później, czasem po kilka razy dokonywano ekshumacji i przenoszono z miejsca na miejsce, by zatrzeć jakikolwiek ślad, by nikt nigdy nie odnalazł szczątków tych, którzy ośmielili się myśleć inaczej niż Enver.

Bardzo dobra pozycja. Polecam. Jak ktoś lubi Bałkany tym bardziej.

Byłeś w muzeum komunistycznego terroru w Tiranie?

[Sgt. Barnes]

[DST]

Pamiętam zaczytywanie się w tego typu rzeczach w podstawówce. Oprócz tego Stephen King, Guy N. Smith, Graham Masterton i Clive Barker. Jak przeczytałem "Nocny Pociąg z Mięsem" tego ostatniego to myślałem, że się dosłownie zesram ze strachu.

U mnie teraz:



Kupiłem dla dziewczyny, która bardziej gustuje w sci-fi, ale jej się nie spodobało, więc ja wziąłem na warsztat. Pierwsze zetknięcie z jego twórczością. Bardzo mądra i filozoficzna rzecz jak na razie, dużo trafnych spostrzeżeń dotyczących natury raka zwanego ludzkością.

[tomekw48]

Za mną lektura poniższej książki Kinga:

Przystępując do czytania miałem wielkie wątpliwości... Czy zrozumiem tą lekturę?
Pytanie nie bez sensu, bo opinie są takie, że bez znajomości Mrocznej Wieży nie warto podchodzić do tej książki.
No i co?
Otóż to, że to najbardziej fenomenalna książka na świecie, i to bez znajomości Mrocznej Wieży.
W dupę sobie wsadźcie opinie innych czytelników. Są wtrącenia z Mrocznej Wieży, ale nie na tyle duże, aby zakłóciły Wam odbiór tej lektury.
Świat, który wykreował King, jest fenomenalny. Czasami się zastanawiam, czy King jest bardziej szurnięty ode mnie? To jest niesamowite jak On oddaje rzeczywistość, którą sobie wymyślił...
Ta książka, to jego pieprzone opus magnum.

Czas na inną książkę Kinga. Będzie to prawdopodobnie Sklepik z marzeniami. Decyzję podejmę po pracy. Zobaczymy za co sięgnę... Może to będzie Uniesienie?

[TheDude]

Dziś nabyłem w Świecie Prasy! Ale się cieszę!!

[Sgt. Barnes]

Za mną lektura poniższej książki Kinga:

Przystępując do czytania miałem wielkie wątpliwości... Czy zrozumiem tą lekturę?
Pytanie nie bez sensu, bo opinie są takie, że bez znajomości Mrocznej Wieży nie warto podchodzić do tej książki.
No i co?
Otóż to, że to najbardziej fenomenalna książka na świecie, i to bez znajomości Mrocznej Wieży.
W dupę sobie wsadźcie opinie innych czytelników. Są wtrącenia z Mrocznej Wieży, ale nie na tyle duże, aby zakłóciły Wam odbiór tej lektury.
Świat, który wykreował King, jest fenomenalny. Czasami się zastanawiam, czy King jest bardziej szurnięty ode mnie? To jest niesamowite jak On oddaje rzeczywistość, którą sobie wymyślił...
Ta książka, to jego pieprzone opus magnum.

Czas na inną książkę Kinga. Będzie to prawdopodobnie Sklepik z marzeniami. Decyzję podejmę po pracy. Zobaczymy za co sięgnę... Może to będzie Uniesienie?

Sklepik z marzeniami to jego ścisła czołówka - szczerze polecam. Uniesienie to przy tym lajt.

[Maruder]

Sklepik jest swietny, natomiast o dziwo Bezsennosci nie czytalem choc to juz tez kanon Kinga. W tym tyg.nadrobie, film z Pacino bardzo dobre wspominam ale ja w ogole mam slabosc do kina o wyrzutkach, ludziach wewn.rozsypanych i ciagle zdolowanych/zmagajacych z wlasnym ja.

[tomekw48]

Biorę na warsztat Sklepik.
Jeśli chodzi o Kinga, to przeczytałem już kilkadziesiąt jego książek. Jeszcze trochę i opykam wszystkie jego powieści.
Generalnie nie podobała mi się jedna książka, przy której się strasznie męczyłem. To "Koniec warty". Ta książka to był dla mnie taki banał i kicz, że aż się dziwię, że to wyszło spod ręki Kinga. Jedyna jego kiepska książka.
"Oczy smoka" też szału nie robią, ale da się przez to przebrnąć.
Jeśli miałbym wybrać tą jedną ulubioną książkę, to była by to pozycja "To". Ta książka to prawdziwy majstersztyk. Ekranizacje nie oddają klimatu tej książki. Tą książkę trzeba przeczytać.
Jeśli chodzi o zbiory opowiadań, to mam kilka na swojej półce, ale skupiam się na czytaniu powieści. Ale jak opykam powieści, to za opowiadania też się wezmę.
I będę miał wkrótce całą bibliografię Kinga na swojej półce.

[Sgt. Barnes]

MISERY to jest kosa, autentycznie miałem koszmary po tej książce. Niby proste środki wyrazu, ale mocno wstrząsające to było. LŚNIENIE to samo - niesamowita historia. Ma facet wyobraźnię, trzeba mu przyznać. Ale moim ulubionym na wsze czasy pozostaje BASTION. Totalna rzecz, przy okazji pandemii zaskakująco realna.

[ŚWIAT BEZ KOŃCA]

Muszę przyznać, że Darwin mnie pokonał, udało mi się przeczytać tylko połowę. Poziom szczegółowości, na jaki wchodzi, jest tytanicznie trudny dla nie-przyrodnika. Dowiedziałem się masy ciekawych rzeczy, ale na razie odpuszczam, bo czuję, że to orka na ugorze.

[wonsz]

[Bolt]

Kończę:


Zaczynam:


Orbitowski taki se z plusem, "Podróż..." bardzo intrygująca.

[KKK]

Absolutnie jedna z najlepszych i najważniejszych książek, jakie czytałem w ostatnich latach.

[Szalony Opos]

[Ascetic]

Właściwie nic nowego, właściwie nic nieznanego, aczkolwiek zawsze warto sobie w serii przypomnieć, odświeżyć, redefiniować a może i na nowo spojrzeć, jakie się błędy popełnia.



Żeby uprzedzić śmieszki, tak, tak jak się czyta, że to "Ultimate guide", albo "How to" to można mieć złe przeczucia co do zawartości. Dla mnie to zrozumiała reakcja, a czy słuszna, to jakby inna sprawa.

[ŚWIAT BEZ KOŃCA]

Takie ksiazki powinny byc odswiezane przynajmniej raz do roku moim zdaniem, dla wlasnego bezpieczenstwa.

[Szalony Opos]

Właściwie nic nowego, właściwie nic nieznanego, aczkolwiek zawsze warto sobie w serii przypomnieć, odświeżyć, redefiniować a może i na nowo spojrzeć, jakie się błędy popełnia.



Żeby uprzedzić śmieszki, tak, tak jak się czyta, że to "Ultimate guide", albo "How to" to można mieć złe przeczucia co do zawartości. Dla mnie to zrozumiała reakcja, a czy słuszna, to jakby inna sprawa.

Możesz polecić podobne pozycję po polsku? Z angielskim już u mnie kiepsko.

[ŚWIAT BEZ KOŃCA]

"Jak wykryc psychopate" Oyvind Dag Nilsen Engen - fajna mala ksiazka za bezcen o podobnej tematyce.