FILOZOFOWANIE

[tomekw48]

Z metalu się nie wyrasta to coś więcej niż tylko muzyka
Tak jest przynajmniej w moim przypadku
Ta muza naprawdę ryje beret. I to z wiekiem coraz bardziej.
Ciekawe gdzie będę światopoglądowo za 10-20 lat?
I jaki będzie mój dzieciak w tym czasie? Na jakich ludzi trafi? I czy będzie należał do jakieś subkultury? Czy będzie grzecznym chłopcem w niedzielnej koszuli?
Marzy mi się, że będę z nim razem jeździł na koncerty, ale czy tak będzie? Nie wiem... Chciałbym go chociaż raz zabrać na jakiś podziemny piwniczny death/black metal tylko po to, aby takie coś po prostu zobaczył chociaż raz w życiu. Może poczuje magię jak tata

[tomaszm]

Też tak uważam. Muzyka jest dla mnie pasją- czy to metal, czy HH czy cokolwiek innego. Cały czas mnie tak nęci ,że eksploruję. szukam, odkrywam, poznaje i nie mam dosyć. Z filmem i grami komputerowymi mam tak samo. NIe wyrosnę z tego .bo to mnie tak nęci.

Fascynujący świat gdzie jest stale coś wartego do odkrycia. Ja żadnego metalowca nie przypominam, nigdy nawet długich włosów nie miałem, nie ubierałęm się w czarne łachy. A eksploruje rubieżą metalu,bo to jest dla mnie fascynujące.

Muzyka metalowa ,ma tyle ze sobą do zaprezentowania, że takie rzeczy jak Ulcerate, Adversarial, Heresiarch tegoroczne kładą mnie na łopatki. Czekam na nie jak pojebion.

Nigdy nie byłem metalowcem w tego znaczniu. Jestem fanem metalu. Jestem fanem muzyki dobrej. A że muzyka metalowa ma wspaniałe ekipy to wsiąkam. Od prawie 30 lat.

[tomekw48]

A propo dzieci... Dopiero na swoim dziecku to widzę, bo z nim spędzam najwięcej czasu, no i emocjonalnie jestem najbardziej związany. Fascynuje mnie to jak mój młody się rozwija. Od niemowlaka po siedmiolatka obecnie. Jak to jest, że z takiego całkowitego uzależnienia od rodziców wyrasta osoba mająca swoje zdanie, bo mój ma już takie? Pewnego dnia pójdzie sobie w długą. Nie będę go zatrzymać, taka kolej rzeczy. Wychowanie to fascynujący, długofalowy proces... Bardzo mi się on podoba... Nieźle to sobie Natura wykombinowała
Natura jest niesamowita
Rodzisz się, dorastasz, uniezależniasz się, znajdujesz odpowiednią kobietę, masz z nią dziecko i w momencie jak jest najbardziej zajebiście wszystko wywraca Ci się do góry nogami ciągle masz jakiś górnolotny cel, który trzyma Cię przy życiu, który powoduje, że tego życia za żadne skarby nie chcesz opuścić...
Tak jest w moim przypadku. Wszystko wskazuje na to że życie to niesamowita iluzja, ale mnie prawda nie interesuje. Chcę żyć tą iluzją nawet jak raz jest lepiej a raz gorzej i pod górkę. Życie to niesamowita gra w której się zatraciłem... Obecnie prawda mnie nie interesuje, chyba że wyraźnie zapuka do moich drzwi... Bywało już tak, że byłem gwałcony przez Prawdę... Od tamtego czasu smakuje życie z niezwykłym wyczuciem i prawdziwą przyjemnością...
Rozpisałem się nie będę edytować tego posta. Może ktoś go przeczyta te moje żałosne, ale szczere wypociny

[tomaszm]

NIc w tym nie ma żałosnego. To jak dzieci dorastają to chyba najbardziej fascynujący obrazek życia. Jak widzimy swoje odbicie. Możliwie, że mój syn nie będzie miał pasji po mnie. Jego pasją będzie disco-polo i animacje Pixara. Nic nie będę narzucał.

Może będzie księdzem i tam gdzie tata wartości nie odnajduje On odnajdzie. Ja tego nie wiem . Nigdy nic swoim dzieciom nie narzucam.

Poza wartościami oględnymi ,że mają być dobrymi ludźmi. Wiem- brzmi banalnie.

Zawsze powtarzam traktuj innych jakbyś sam chciał żeby cię traktowano.

Wiem tez nie ma wspanialszej rzeczy na swiecie jak rodzicielstwo.